La catedral de Santa María de la See de Sevilla ye la catedral gótica cristiana con mayor superficie del mundu. La Unesco declarar en 1987, xuntu al Real Alcázar y el Arquivu d'Indies, Patrimoniu de la Humanidá y, el 25 de xunetu de 2010, Bien de Valor Universal Escepcional. Según la tradición, la construcción empecipiar en 1401, anque nun esiste constancia documental del empiezu de los trabayos hasta 1433. La edificación realizar na cortil que quedó tres la baltadera de l'antigua mezquita aljama de Sevilla, de la cual caltiénense'l alminar (la Giralda) y el patiu de les Naranxales.
En 2008, la investigadora de la Universidá de Cantabria Begoña Alonso Ruiz atopó'l planu más antiguu que se conoz de la catedral de Sevilla nel Monesteriu de Bidaurreta de Oñate (Guipúzcoa), que foi realizáu alredor de 1490. Esti planu, una vegada estudiáu, apurrió importantes datos sobre la construcción del edificiu.
Unu de los primeres maestros d'obres foi Maese Carlín (Charres Galter), procedente de Normandía (Francia), que trabayara primeramente n'otres grandes catedrales gótiques europees y llegó a España según créese fuxendo de la guerra de los Cien Años. El 10 d'ochobre de 1506 dar# en l'allugamientu de la piedra postrera na parte más alta del cimborio, colo que simbólicamente la catedral quedó rematada, anque en realidá siguieron efectuándose trabayos de forma ininterrumpida a lo llargo de los sieglos, tantu pa la decoración interior, como p'añedir nueves dependencies o consolidar y restaurar los desperfectos causaos pol pasu del tiempu, o circunstancies estraordinaries, ente les que cabo destacar el terremotu de Lisboa de 1755 que produció namá daños menores a pesar de la so intensidá. Nestes obres intervinieron los arquiteutos Diego de Riañu, Martín de Gainza y Asensio de Maeda. Tamién nesta etapa Hernán Ruiz edificó l'últimu cuerpu de la Giralda. La catedral y les sos dependencies quedaron terminaes en 1593.
El Cabildru Metropolitanu caltien la lliturxa diaria y la celebración de les festividaes del Corpus, la Inmaculada y la Virxe de los Reis. Esti últimu día, 15 d'agostu, ye tamién la fiesta titular del templu, Santa María de l'Asunción o de la See, y celébrase con solemne procesión de tercia y pontifical.
El templu acueye los restos mortales de Cristóbal Colón y de dellos reis de Castiella: Pedru I'l Cruel, Fernando III'l Santu y el fíu d'este, Alfonsu X el Sabiu.
La última obra d'importancia realizada tuvo llugar nel añu 2008 y consistió na sustitución de 576 sillares que conformaben unu de les grandioses pilastres que sofiten el templu, por nuevu bloques de piedra de característiques similares pero con muncha mayor resistencia. Esti difícil trabayu foi posible gracies al empléu de novedosos sistemes tecnolóxicos que demostraron que l'edificiu sufría diariamente unes oscilaciones de 2 cm de resultes de la dilatación de los sos materiales. En 2016 recibió 1.676.355 visitantes, convirtiéndose nel quintu monumentu más visitáu d'España.
Mientres l'alministración musulmana, el califa almohade Abu Yacub Jusuf ordenó la construcción d'una gran mezquita en Sevilla nos terrenes qu'anguaño ocupa la catedral. Los trabayos enllargar ente abril de 1172 y marzu de 1198, anque s'inauguró'l 30 d'abril de 1182.
La dirección de les obres foi encargada al prestixosu arquiteutu d'orixe andalusí Ahmad Ben Baso, el mesmu qu'edificó los palacios de la Buhayra en Sevilla, que construyó un formosu edificiu de planta rectangular de 113 x 135 m y con una superficie de más 15.000 m². Tenía 17 naves afataes con arco de ferradura y un ampliu patiu, el sahn qu'entá se caltien col nome de patiu de les Naranxales. L'actual puerta del Perdón daba accesu a la cortil.
Tres la conquista de la ciudá polos cristianos el 23 de payares de 1248, la mezquita mayor foi consagrada, pasando a ser catedral de la archidiócesis con pequenos cambeos, como'l d'una Capiya Real onde se soterraron distintos monarques y familiares, ente ellos Alfonsu X, Fernando III y Beatriz de Suabia.
Los cristianos utilizaron mientres más de 150 años l'edificiu musulmán. A partir de 1401 pensar nun nuevu templu de formes totalmente cristianes, polo que cola sida de que la mezquita atopar n'estáu ruinosu, dar# en baltásela.
El cabildru catedraliciu decidió'l 8 de xunetu de 1401 construyir un nuevu templu, pos l'antigua mezquita almohade atopábase mal caltenida dempués del terremotu asocedíu en 1356 que la afectó gravemente. Según la tradición oral sevillana la decisión de los canónigos sería: «Faigamos una ilesia tan formosa y tan grandiosa que los que la ver llabrada téngannos por llocos» y según l'acta capitular d'aquel día la nueva obra tenía de ser «una tal y tan bona, que nun haya otra'l so igual».
Les obres empecipiar en 1434. y enllargar nesta fase hasta 1506. Créese que'l primitivu proyectu de la obra deber al maestru Alonso Martínez. Darréu fueron maestru d'obres Ysambarte y en 1439 el francés Carlín (Charres Gauter de Rúan) que se fixo cargu de los trabayos con un salariu de mil maravedíes añales, creyéndose que tuvo al mandu de los mesmos hasta la so muerte escontra 1448, el so sucesor foi'l canteru Juan Normant. Ente 1498 y 1512 exerció'l cargu de maestru mayor Alonso Rodríguez.
El día 6 d'ochobre del añu 1506, tuvo llugar la ceremonia oficial pa celebrar la conclusión de la obra, na que s'asitió la "piedra postrera" na parte más alta del cimborio. Convidar al arzobispu Diego de Deza a participar nel actu, anque s'escusó por atopase demasiáu vieyu pa xubir y guardar como espectador dende la capiya de la Virxe de l'Antigua. Non pudieron realizase celebraciones por finar dos semana antes el rei Felipe I de Castiella (Felipe'l Formosu). Al añu siguiente, 1507, tuvo llugar la consagración del templu, anque quedaron pindios delles obres por concluyir. La resultancia final foi un grandiosu templu góticu d'enormes dimensiones y rigorosu diseñu.
Cuatro año dempués, el 28 d'avientu de 1511, falló unu de los enormes pilastraes y producióse un derrumbe qu'afectó al cimborio que cubría'l cruceru, tou al paecer causáu pol pesu escesivu de la estructura. Destituyir a Alonso Rodríguez y, tres un deteníu estudiu de les posibles soluciones, l'arquiteutu Juan Gil de Hontañón, siguiendo'l marcu estilísticu inicial, diseñó una nueva cúpula que se completó nel añu 1519. Esti cimborio esbarrumbóse 370 años más tarde, el 1 d'agostu de 1888, volviéndose a reconstruyir pol arquiteutu Joaquín Fernández con igual forma, tal como se ve na actualidá.
Correspuende al periodu empecipiáu en 1528, en que se construyeron una serie de dependencies amiestes al templu góticu, como la Sacristía mayor, la Sala Capitular y la Capiya Real y termináronse otres como la Sacristía de les Motes y les Capiyes de los Alabastros. Nestes obres intervinieron los arquiteutos Diego de Riañu, Martín de Gainza y Asensio de Maeda. Tamién nesta etapa Hernán Ruiz edificó l'últimu cuerpu de la Giralda. La catedral y les sos dependencies quedaron terminaes en 1593.
Nesta fase construyó la Ilesia del Sagrariu (1618-1663) por Miguel de Zumárraga; tratar en realidá d'una ilesia independiente de la catedral, anque s'atopa amiesta a la mesma y comunícase con ella. A esti edificiu acompañáron-y nel mesmu estilu una serie de pequeños amestaos nel frente de Poniente.
Mientres esta fase predomina l'estilu neoclásicu. Construyéronse diverses dependencies asitiaes na zona suroeste del templu, ente l'actual avenida de la constitución y el Arquivu d'Indies. Ente los años 1762 y 1797 proceder al valtamientu de los edificios que xuníen el monumentu al caserío de la ciudá, pa consiguir que la mazana qu'ocupa tuviera totalmente independiente. Los principales arquiteutos qu'intervinieron nes obres fueron Manuel Núñez y Fernando de Rosales.
Esti periodu entiende dende 1825 hasta 1928. Mientres el mesmu terminaron partes del edificiu qu'habíen quedáu inconclusas, procurando en tou momentu caltenese lo más próximo posible al diseñu góticu orixinal. Siguiendo'l proyectu del arquiteutu Demetrio de los Ríos del añu 1866, les puertes de la Concepción y la de San Cristóbal o del Príncipe, fueron acabaes por Adolfo Fernández Casanova ente 1895 y 1917. Tamién se realizaron distintos trabayos de restauración. Empecipió esta etapa Fernando de Rosales y cerrar Javier de Luque.
Nel añu 2010 foi'l monumentu de la ciudá que recibió mayor númberu de visites, 1 305 000 persones, lo que representa 7.76 % más que l'añu anterior. Más del 99 % de los turistes que visiten Sevilla tán interesaos en conocer el templu. El monumentu se autofinancia y supon una considerable fonte d'ingresos pal Cabildru que destina gran parte de los fondos recaldaos a obres de restauración. La situación del edificiu na Avenida de la Constitución, principal vía d'accesu al centru históricu de la ciudá, provocara nes últimes décades un notable deterioru fisicoquímicu de la piedra que se manifestaba pola esistencia de trupes tieces negres nos murios y portaes, de resultes de la intensa contaminación de la redolada producida polos gases espulsaos polos vehículos.
Les importantes actuaciones realizaes nel sieglu XXI consistieron na peatonalización de l'Avenida de la Constitución p'arreglar el problema de la contaminación y la realización de diversos trabayos de restauración, principalmente la llimpieza y afitamientu de los 141 m de la fachada de poniente, coles mires de solucionar la arenización xeneral de la piedra y l'oxidación de los materiales férricos. Amás desmontáronse y reparáu elementos singulares como escultures, pináculos, gárgoles, flameros y vidreres que recibieron tratamientos especializaos pa la so recuperación. Nel interior del templu efectuáronse trabayos de gran precisión pa solucionar el deterioru na estructura de dos pilastres que presentaben resquiebros que fueron detectaes en 1980. La meticulosa xera consistió na sustitución de 576 sillares, cada unu de los cualos tien un pesu mediu de 250 kg, ensin intervenir nel núcleu central de la pilastra que caltenía la so estabilidá. En 2011 empecípiase la restauración del retablu mayor, trabayu que s'enllargó mientres 30 meses, ya importantes intervenciones sobre soler de la Capiya Real y la fachada norte del templu que da a la cai Alemanes, actuación que remató en xineru de 2015 cola restauración de la Puerta del Perdón.
Na construcción, como yera habitual na arquitectura gótica, emplegóse la piedra como principal material de construcción. La catedral ta construyida con piedra de más de 20 canteres, siendo la mayoritaria una calcarenita fosilífera de granu gruesu procedente de les canteres de la Sierra de San Cristóbal del Puertu de Santa María, na Provincia de Cádiz. Sígue-y n'orde d'importancia una roca caliar fosilífera de granu más finu procedente de Espera, tamién na Provincia de Cádiz, usada sobremanera nos elementos entrepolaos cola anterior piedra nes cresterías y como principal elementu de construcción nos Arquivos que s'añedir na fachada Sur de la Catedral en 1918. Tamién se traxeron roques de Estepa, Utrera, Morón de la Frontera y otros llugares pa zócalos, tracerías, restauraciones, etcétera. Les portaes de la Concepción y del Príncipe fueron realizaes a finales del sieglu XIX y principios del XX con piedra de Monóvar, na Provincia d'Alicante.
La Giralda ye la torre y el campanariu de la catedral de Sevilla. Destaca pol so altor de 104 m, lo que la fai visible dende gran parte de la ciudá. La so base cuadrada asitiar a 7,12 m sobre'l nivel del mar, teniendo 13,61 m de llau. Foi construyida a semeyanza del alminar de la mezquita Kutubia de Marrakech (Marruecos), anque'l remate cimero y formoso campanariu qu'alza y estiliza la so estructura, ye renacentista.
Les obres empecipiar nel añu 1184 so la dirección del arquiteutu Ahmad Ben Baso. La torre tenía un altor de 82 m. Según cuenta'l cronista Ibn Sahib al-Salá, les obres concluyéronse'l 10 de marzu de 1198, col allugamientu de cuatro boles de bronce dorao nel remate cimeru de la torre.
Arriendes de un terremotu asocedíu en 1365 perdióse l'antigua esfera orixinal de cobre que lu coronaba. Nel sieglu XVI, añedióse'l cuerpu de campanes a cargu del arquiteutu Hernán Ruiz, qu'amás foi encargáu pol cabildru catedraliciu, por que'l nuevu cuerpu tuviera un remate en forma d'estatua que representa La Fe. La estatua foi instalada en 1568. La palabra giralda provien de «xirar» y significa «veleta de torre que tien figura humana o d'animal». Col pasu del tiempu, esi nome pasó a denominar a la torre nel so conxuntu, empezándose a conocer a la figura que la corona como «el Giraldillo».
El patiu de les Naranxales yera primitivamente'l patiu d'abluciones de la mezquita almohade. La so forma ye rectangular, midiendo 43 m por 81 m. Los llaos menores taben originalmente constituyíos por siete arcos ximielgos y los mayores cuntaben con trece arco, formando dos tanda de seis con un gran arcu central.Dende la cai, aportar al so interior al traviés de la puerta del Perdón que ta decorada con yeserías renacentistes realizaes por Bartolomé López en 1522. Les fueyes de la puerta son de madera revistío de bronce y tán decoraes con lacerías, sobresalen los dos aldabones de bronce fundíu y cincelados. Ye una importante obra almohade del sieglu XII. Nel centru del patiu alza una fonte que la so taza cimera ye visigoda.
Les obres de construcción realizar ente 1172 y 1186. Primeramente utilizóse pa les actividaes típiques de los patios d'abluciones musulmanes (sahn). Tres la conquista de Sevilla polos cristianos en 1248, emplegar pa diverses actividaes: campusantu, celebración de les feries añales de la ciudá y llugar de predicación. Na actualidá, el patiu de les Naranxales ye unu de los anexos más importantes de la catedral de Sevilla y ta totalmente integráu nella. A lo llargo de los sieglos sufrió dellos cambeos significativos como la de 1618, cuando se baltó la nala oeste pa construyir la Ilesia del Sagrariu. A partir del sieglu XV foi perdiendo adulces la so connotación cultural, siendo güei una cortil ensin actividaes relixoses.
La Ilesia del Sagrariu ye un templu integráu na catedral, empezada a construyir por Cristóbal de Coloraes, Alonso de Vandelvira y Miguel de Zumárraga en xunu de 1618 n'estilu barrocu. Atópase ocupando la galería oeste del patiu de les Naranxales, tien planta de cruz llatina y el cruceru ta cubiertu por una bóveda con llinterna. Consta de cuatro puertes: dos pol patiu de les Naranxales, una dende l'interior de la catedral y otra que da directamente al esterior. El so interior ta ricamente decoráu, destacando'l retablu mayor, la estructura foi realizada por Francisco Dionisio de Ribas y les talles por Pedro Roldán.
Presenta trés portaes na fachada de los pies, una en cada brazu del cruceru y dos na cabecera, tamién presenta otra puerta que da al patiu de les naranxales, denominada del llagartu y otra que comunica cola ilesia del sagrariu y finalmente la Puerta del Perdón que ye la puerta d'accesu al patiu de les Naranxales dende la cai d'el Alemanes:
Portada del Bautismu, ye l'asitiada más a la izquierda, foi construyida nel sieglu XV, atópase decorada cola representación del relieve del Bautizu de Cristu, nel tímpanu obra realizada pol taller de Lorenzo Mercadante de Bretaña, ye d'estilu góticu con arquivoltes apuntaes afataes con traceríes, tamién s'atopen escultures de los obispos de Sevilla, San Leandro y San Isidoro, de Santa Xusta y Rufina obres directes de Lorenzo Mercadante y una serie d'ánxeles y profetes debíos a Pedro Millán.
Portada principal o de l'Asunción, ye l'asitiada nel centru de la fachada y permaneció ensin realizase hasta'l sieglu XIX, cuando'l cardenal Cienfuegos y Xovellanos encargó la so decoración escultórica, ente la que destaquen les figures de los apóstoles, executaes por Ricardo Bellver ente 1877 y 1898.
Portada de San Miguel o de la Nacencia, llamada asina yá que na portada inclúyese la representación del Nacencia de Cristu. Foi construyida nel sieglu XV y atópase decorada con escultures de terracota ente les que destaquen les de San Laureano, San Hermengildo y los cuatro evanxelistes, executaos por Millán. Ésta ye la vía d'accesu actual (2010) de les procesiones de Selmana Santa al templu catedraliciu nel so percorríu pola carrera oficial.
Puerta de San Cristóbal o del Príncipe (1887-1895), ye la que coincide col cruceru sur, foi proxectada por Adolfo Fernández Casanova y terminada en 1917, anque'l so primer diseñu foi realizáu pol arquiteutu Demetrio de los Ríos en 1866. Delantre d'esta puerta, ta asitiada un retruque del «Giraldillo».
Puerta de la Concepción (1895-1927), ta asitiada en partir norte del cruceru que s'abrir sobre'l patiu de les Naranxales, tamién el diseñu foi realizáu por Demetrio de los Ríos y proxectada y rematada por Adolfo Fernández Casanova en 1895, foi construyida asonsañando l'estilu góticu p'harmonizar col restu del edificiu.
Puerta del Llagartu, comunica cola parte cubierta del patiu de les Naranxales, que la so galería tamién recibe este mesmu nome por un llagartu colgáu del techu por cuenta de un antiguu exvoto, ye la de más simple decoración.
Puerta del Sagrariu, da accesu dende dientro de la catedral a la ilesia del Sagrariu, realizada por Pedro Sánchez Falconete nel postreru terciu del sieglu XVII. Ta enmarcada por unes columnes d'orde corintiu y na parte alta atópase una escultura representando a San Fernando, a un llau Santa Xusta con San Isidoro y al otru llau Santa Rufina con San Leandro.
Puerta del Perdón, con esti nome conocer a la puerta d'accesu al patiu de les Naranxales dende la cai d'el Alemanes y por tantu nun ye puramente una puerta de la catedral, pero sí perteneciera a l'antigua mezquita y conserva d'aquella dómina un arcu apuntáu de ferradura. A principios del sieglu XVI realizaron obres, decorándola con escultures de terracota del escultor Miguel Perrin, destacando'l gran relieve de la Espulsión de los mercaderes sobre l'arcu d'entrada. Los ornamientos en yesería fueron fechos por Bartolomé López.
Puerta de Palos, tamién llamada Puerta de l'Adoración de los Magos, pol relieve con esta tema que s'atopa nel so tímpanu, modeláu por Miguel Perrin escontra 1520. El nome de «Palos» ye más popular, y débese a les rexes de madera que lo dixebren d'antigües dependencies del cabildru catedraliciu.
Puerta de Campanielles, nomáu asina porque na dómina de la so construcción yera dende onde se tocaben les campanielles pa llamar a los obreros. Les escultures renacentistes, según el relieve del tímpanu que representa La entrada de Cristu a Jerusalén, fueron realizaos por Miguel Perrin a principios del sieglu XVI.
La catedral tien cinco naves que se distribúin, mirando escontra Llevante. Nun cunta con una cabecera nel sentíu góticu habitual en forma de ábside ensin girola, yá que la so planta salón ye un perfectu rectángulu de 116 m de llongura por 76 m d'anchu, que se correspuende col espaciu qu'ocupaba la gran mezquita almohade que taba asitiada nel mesmu llugar. La nave central y la del cruceru son más altes que'l restu. A les naves esteriores ábrense unes capiyes asitiaes ente los contrafuertes y qu'igualen en fondura a la nave del cruceru. Los murios cunten con poca espesura. Sicasí, les capiyes tán dixebraes por estribos perpendiculares a la exa central del templu, terminando en 28 pilastres adosaes que, con otros 32 exentos, soporten a 68 bóvedes ojivales. Estes pilastres son de mampostería, revistíos de piedra. Les bóvedes de calter ojival, son cuatripartitas nes naves y sixpartitas nes capiyes, siendo les del cruceru de forma estrellada. La lluz natural enfusa al traviés de numberoses vidreres.
La nave central agospia dos edificaciones: el Coru, flanqueado por grandes órganos; y la Capiya Mayor arrodiada por altes rexes. Ente elles asítiase'l cruceru, que les sos bóvedes son les más altes del templu y algamen nesti puntu los 37 m d'altor. Por detrás del Coru atopa'l Trascoro y en llínea con tou lo anterior la Capiya Real.
La Capiya Mayor, asitiada na nave central, ta delimitada nos llaterales y nel frontal por rexes de fierro doráu, d'estilu renacentista. El retablu d'esta capiya constitúi una de les obres más destacaes de la hestoria del arte. La so construcción empecipiar nel añu 1482, y nél intervinieron Pedro Dancart, Jorge Fernández Alemán, Roque Balduque y Juan Bautista Vázquez el Viejo que la concluyó. Destaca la escultura d'un crucificáu, denomináu del Millón, obra gótica del sieglu XV. Nesti retablu atopa la pequena imaxe de la Virxe de la See del sieglu XIII, titular y patrona de la catedral.
Los murios del presbiteriu tán decoraos exteriormente por una serie d'escultures de diversos santos en bultu redondu y folla cocida sobre repises y so doseles. El total d'escultures ye de 59 les cualos componen un conxuntu d'induldable guapura, anque nun pueden apreciase bien pol altor en que se topen. Son escultures de calter góticu, renacentistes y manieristes, resultáu de la sucesión d'artistes qu'intervinieron na execución. Dende 1522 apaez Miguel Perrin que permanez venceyáu a estos trabayos hasta 1552. En 1564 nómase como escultor a Juan Marín. Más tarde, en 1572, nomar a Diego de Pesquera. Por fin terminóse la decoración en 1575. Destaca ente toes la Virxe del Reposu, bella imaxe de la Virxe col Neñu dormíu sobre'l so pechu atribuyida a Miguel Perrin, que ta asitiada enfrente a la rexa de la capiya Real y antaño tuvo gran devoción ente los sevillanos. La devoción espublizóse venceyada a la solicitú de les embarazaes por tener un bon partu, sofitáu nuna vieya tradición según la cual acaldía pasaba polos pies d'esta imaxe de la Virxe un xudíu que diariamente recitaba una ofiensa contra la Virxe por ser orixe de Jesús. Magar ello produció'l so conversión al cristianismu, y represu poles anteriores blasfemies contra la imaxe de la Virxe, dedicó'l restu de la so vida a espublizar la devoción a la Virxe del Reposu, convencíu de que fuera l'orixe de la so conversión y consecuente Salvación, por ello pasó a ser considerada protectora de los partos de la Fe y simultáneamente de los partos naturales, por ello conocióse-y popularmente como La nuesa Señora de Bienpariese, amparadora de los bonos partos. A la devoción dio-y realce doña María Osorio, quien en 1554 mandó construyir nel centru del trasaltar una capiya o fornica a La nuesa Señora del Reposu. Na parte inferior d'esti muriu abre una capiya con enterramientu, dedicada a La nuesa Señora del Soterraño, que pertenez na actualidá a'l marqueses de Yanduri.
Ta construyíu con murios de cantería per trés llaos, ocupa l'espaciu entendíu pola cuarta y quinta bóvedes de la nave central y el frontal cerrar con una rexa d'estilu renacentista terminada en 1523 por Francisco de Salamanca. La sillería consta de 127 sitiales colos respaldos realizaos en marquetería de diverses maderes pa dar un coloríu especial al so ornamentación, con baxos relieves d'escenes del Antiguu y Nuevu Testamentu y con representaciones de personaxes grotescos nos brazos de les sielles y misericordies onde tamién hai escenes de xuegos. Nos tablones mayores d'entrada al coru atopen elementos ojivales cola separación fecha con columnes que terminen en pináculos. Los trés sitiales correspondientes al arzobispu y los sos ayudantes son los qu'amuesen un gran trabayu escultóricu. N'unu de los sitiales atópase una inscripción que diz: «Esti coru facer Nufro Sánchez entallador... 1475», nun foi sicasí l'únicu tallista que trabayó nel coru, pos a la so muerte, fíxose cargu'l so fíu por poco tiempu y dempués el maestru Pedro Dancart de los Países Baxos tomó'l cargu de siguir cola obra, el so fallecimientu en 1494 fixo que siguiera'l so discípulu Juan Alemán. Acabóse la sillería escontra 1511.
TrascoroEl trascoro foi realizáu por Miguel de Zumárraga n'estilu barrocu, diseñar nel añu 1619 y en permaneciendo diez años paraes les obres, rematar en 1635. Foi construyíu en pervalibles y vistosos materiales, como mármoles y xaspes. Ta afatáu con relieves y bustos de bronce presidíos por una pintura gótica de la Virxe de los Remedios de clara influencia italiana.
L'órganu actual foi construyíu por Aquilino Amezua nel añu de 1901 y restauráu por Gerhard Grenzing en 1996. Sustituyó a otru más antiguu de Jordi Bosch i Bernat que resultó destruyíu nel derrumbe de 1888 y taba consideráu unu de los meyores órganos que se construyera n'España.
El mueble que lu alluga data de 1724, ye obra de Luis de Vílches que diseñó la caxa y Duque Escuernacabres que foi l'encargáu de la decoración escultórica. En realidá tratar de dos preseos ximielgos engarraos que formen un grandiosu conxuntu. Interpretar con dambos simultáneamente dende'l mesmu tecláu. Dispon de cuatro teclado manuales, unu de pedal y alredor de 15000 tubos.
Llámense asina pol material nel que tán construyíes. Son cuatro pequenes capiyes asitiaes nos murios llaterales del coru. Fueron realizaes a partir de 1515, intervinieron na so construcción el maestru Juan Gil de Hontañón y dende 1530 l'arquiteutu Diego de Riañu que replantego l'interior de les mesmes sustituyendo l'estilu góticu en que taben proxectaes pol renacentista. De siguío méntense de forma independiente. Tratar de la Capiya de la Inmaculada, Capiya de la Encarnación, Capiya de la Virxe de la Estrella y Capiya de San Gregorio.
El 14 de febreru de 1628 Jerónima Zamudio, vilba del xuráu Francisco Gutiérrez de Molina encárga-y al escultor Martínez Montañés un retablu con una imaxe de la Inmaculada Concepción p'asitialo nesta capiya funeraria. Tres dellos retrasos na execución y el consiguiente pleitu, Martínez Montañés xustificó la tardanza en terminar la obra cola siguiente frase: va ser de les primeres coses qu'haya n'España y lo meyor que'l susodichu fixo. El tiempu dio-y la razón, puestu la talla de la Inmaculada que preside'l retablu que foi inauguráu'l 8 d'avientu de 1631 ta considerada una obra d'escepcional valor. Popularmente conocer como La Cieguecita pola so mirada baxa colos párpagos apenes abiertos.
El retablu nel so conxuntu consta de bancu nel que tán asitiaos les semeyes de los patronos de la capiya antes citaos que fueron pintaos por Francisco Pacheco en 1631. La fornica central cola imaxe de la Inmaculada ta flanqueada por talles de San Gregorio Papa y San Juan Bautista según relieves de San José, San Joaquín, San Jerónimo y San Francisco.
La Cieguecita ta realizada en madera de cedru, mide 164 cm y ta concebida según el modelu que describió Francisco Pacheco nel so llibru Tratáu del arte de la pintura. Tratar por tantu d'una Virxe neña con una llarga melena que cai sobre'l llombu. Visti llarga túnica cinxida con un cíngulo que simboliza'l so doncellez y un mantu sobre los costazos que se recueye col brazu esquierdu produciendo numberoses plegues. La cabeza afatar con una corona de 12 estrelles qu'aluden a los dolce tribus d'Israel. Na peana apaecen les cares de tres ángel sobre un dragón que representa'l pecáu.[']
Ta presidida por un retablu atribuyíu a Francisco de Ocampo y Felguera que foi realizáu en redol a 1630 cola tema principal de L'Anunciación. Nel bancu del mesmu esisten relieves de San Juan Bautista, San Juan Evanxelista, Santu Domingo, San Francisco y San Antonio.
Debe'l so nome a una imaxe renacentista de la Virxe que se cree foi realizada pol escultor renacentista d'orixe francés Nicolás de Llión en redol a 1530. Esta talla atópase asitiada nun retablu barrocu de Jerónimo Franco fecháu en 1695.
Llámase asina por una escultura de San Gregorio asitiada nuna fornica. El santu porta un llibru nel que s'atopa la firma del so autor Manuel García de Santiago (sieglu XVII).
Los patronos d'esti altar fueron Pedro García de Villadiego y la so esposa Catalina Rodríguez, que encargaron un retablu en 1537, en que'l so bancu atopar les sos semeyes, Don Pedro al pie de San Benitu y Doña Catalina a San Francisco. El retablu tien como tema principal L'Anunciación nel áticu y La Madalena a los pies de Cristu Resucitáu nel cuerpu principal. Tratar de pintures d'un anónimu discípulu de Alloño Fernández realizaes en redol a 1537.
La vidrera asitiada al pie de esti altar, obra de Arnao de Flandes en 1535, representa a San Sebastián cola cara del emperador Carlos I.
Nel centru del retablu que s'atopa nesta capiya resalta un relieve cola representación de l'Asunción de la Virxe, obra d'autor desconocíu que s'atopa enmarcada por pintures de San Ildefonso y San Diego de Alcalá. Nel bancu atopen les pintures d'el patrocinadores, el xuráu Juan Cristóbal de Poblar y el so esposa que la dotaron en 1593. Toles pintures son del artista de la escuela sevillana, anque nacíu en Ronda, Alonso Vázquez, fueron realizaes a finales del sieglu XVI.
Nel muriu esquierdu atópase'l mausoléu del que foi Obispu de Sevilla hasta 1523 Diego de Deza, recordáu ente otres coses por ser el gran defensor de les teoríes de Cristóbal Colón ante los Reyes Católicos.
El retablu d'esta capiya ta dedicáu a San Pedro, foi encargáu polos Marqueses de Malagón en 1625 al polifacéticu artista Diego López Bonu arquitectu, escultor y entallador que s'encargó de la estructura, ente que les pintures son obra de Francisco de Zurbarán realizaes en 1630, destacando la central que ye una bellísima Inmaculada, una de los meyores que salió de los sos pinceles. Nel bancu del retablu distintos escenes rellacionaes con San Pedro, Cristu y San Pedro sobre les agües, Cristu apurriendo les llaves a San Pedro y San Pedro curando al paralíticu. Nel primer cuerpu La Visión de San Pedro, San Pedro Papa y L'arrepentimientu de San Pedro. Nel segundu cuerpu San Pedro lliberáu pol ánxel, La Inmaculada y Quo Vadis. Nel áticu apaez una pintura del Padre Eternu, nun siendo esta obra orixinal de Zurbarán sinón una copia asitiada nel sieglu XVIII.
D'últimes destacar la rexa que cierra la capiya, obra de Fray José Corderu de Torres terminada en 1780, esti artista yera relixosu legu del conventu de San Francisco nel Puertu de Santa María.
La Capiya Real fai les funciones de cabecera de la catedral. Consta de planta cuadrada con ábside y dos capilla llaterales, con una cubierta de cúpula semiesférica y llinterna realizada ente 1567 y 1569 por Hernán Ruiz el Mozu. En dicha capiya ta allugáu'l panteón cola urna de plata del rey San Fernando realizada por Juan Laureano de Pina d'estilu barrocu, según los sepulcros de Alfonsu X de Castiella y de la so madre, la reina Beatriz de Suabia. Na cripta de la Capiya Real tán soterraos el rei Pedru I de Castiella y la so esposa, la reina María de Padilla, ente otros miembros de la realeza. Nun altar d'esta cripta atopa la imaxe de la Virxe de les Batalles, escultura en marfil del sieglu XIII. Nel retablu principal de la Capiya Real, del sieglu XVII, ta asitiada la imaxe gótica de la Virxe de los Reis, patrona de la ciudá y de la archidiócesis de Sevilla.
Esta capiya sirvió primitivamente como llugar d'enterramientu a los caballeros qu'acompañaron a San Fernando na conquista de Sevilla, a partir de 1654 el so patronatu perteneció a Gonzalo Núñez de Sepúlveda, caballeru venticuatro de Sevilla a quien-y foi concedíu'l derechu a ser soterráu nesti llugar tres una importante donación que realizó por cuenta de la octava de la Inmaculada Concepción. Anguaño los sos restos atopar nel muriu de la esquierda tres una llosa sepulcral col escudu d'armes de los Sepúlveda según diseñu del pintor Juan de Valdés Lleal. Na rexa de la capiya, terminada en 1668, tamién puede contemplase el mesmu escudu.
Nel interior llama l'atención un sobeyosu retablu barrocu con gran mapa d'adornos y belles columnes salomóniques que s'articula en dos cuerpos, foi trazáu y executáu pol arquiteutu y ensamblador Martín Moreno en 1656. Les imaxes son obra de Alonso Martínez, sacante'l cristu crucificáu conocíu como Cristu de San Pablo. Nel primer cuerpu la imaxe central ye la Inmaculada Concepción y les llaterales correspuenden a San José y San Pablo. El segundu cuerpu ta presidíu pol yá citáu Cristu de San Pablo que ye obra del sieglu XVI y perteneció posiblemente a la decoración del antiguu retablu, siendo recuperáu p'asitialo na so situación actual. Esta imaxe goció d'antiguo de gran devoción na ciudá. A'l so llau atopen les talles de San Gonzalo y San San Antonio de Padua.
Nel muriu derechu atópase un sepulcru de mármol n'estilu neogóticu realizáu en 1881, nél ta soterráu'l que fuera arzobispu de Sevilla Cardenal Francisco Javier Cienfuegos Xovellanos, nacíu en Uviéu en 1766 que tuvo al cargu de la diócesis de Sevilla dende 1824 hasta'l so destierru en Alicante por motivos políticos el 18 de febreru de 1836.
Hasta 1810 tuvo espuestu nesta capiya una de les meyores obres de Murillo, La nacencia de la Virxe. Esti cuadru foi oxetu d'un robu perpetáu pol mariscal francés Soult mientres la Guerra de la Independencia y anguaño atópase nel Muséu del Louvre en París.
Ente 1835 y 1837, nesta capiya atopábase soterráu'l pernomáu presbíteru canariu Don Cristóbal Bencomo y Rodríguez, confesor del Rei Fernando VII d'España y Arzobispu titular de Heraclea. Este pasó los sos últimos años en Sevilla onde esfrutaba de la dignidá de Arcedianu de Carmona y emprestó la so ayuda a la población en casos de grandes calamidaes públiques, como nuna epidemia de roxura qu'azotó a la ciudá hispalense en 1823. Una semeya so ta espuestu al pie de los d'otros pernomaos personaxes na biblioteca colombina de la catedral. Los sos restos anguaño atópense soterraos na Catedral de San Cristóbal de La Llaguna en Tenerife.
Destaca'l cuadru que representa a les Santes Xusta y Rufina, obra de Miguel de Esquivel realizada en 1620, tiénense pocos datos d'esti artista, pos esta ye la so única obra conocida, sábese que morrió bien nueva en 1621. Les Santes tán representaes a entrambos llaos de La Giralda. Santa Xusta mira escontra'l cielu, ente que Santa Rufina paez meditar cola mirada baxa. Ye bien interesante la detallada representación de la Giralda, pos pueden reparase ente otros detalles les pintures con distintos santos qu'entós la afataben y anguaño sumieron.
Esiste tamién nesti altar un pequenu retablu con pintures d'un discípulu d'Antonio de Alfían y una imaxe de San Antonio ensin demasiao interés artísticu.
El so patronatu deber a los hermanos Bécquer en 1622. Nél atopa una destacada escultura de les santes que foi realizada en 1728 por Duque Escuernacabres. Estes imaxes vienen de la Ilesia del Salvador (Sevilla) y procesionan añalmente na festividá del Corpus.
Les capiyes del llau sur atópense estremaes en 2 grupos pela puerta de San Cristóbal. Nel primer grupu, empezando dende la fachada esti, atópense la Capiya del Mariscal, Antesacristia, Capiya de los Dolores y Capiya de San Andrés. Nel segundu, Capiya de la Virxe de l'Antigua que ye de mayor dimensión que les demás, Capiya de San Hermenegildo, Capiya de Santo Ana y Capiya de San Laureano qu'entra en contactu cola fachada oeste. Nes cercaníes de la Puerta de San Cristóbal allúguense l'altar de la Piedá, l'altar de la Concepción y el monumentu a Cristobal Colón
Esta capiya debe'l so nome al so patronu, Diego Caballero, ricu mercader y armador, mariscal de la Isla de la Española dende 1536, que apurrió al Cabildru de la catedral de Sevilla en 1553, la importante suma de 26.000 maravedíes pa fundar una capellanía y construyir el retablu pictóricu que persiste na actualidá, ensin dulda una xoya del arte renacentista.
El retablu ye obra del pintor Pedro de Campaña, que cuntó cola collaboración del entallador Pedro de Becerril pa la imaginería y arquitectura, y del pintor Antonio de Arfián pa la policromía de la estructura arquitectónica, el trabayu empezar en 1555, y enllargóse a lo llargo de 8 meses. Consta en total de 10 tables. Nel bancu o parte inferior, a la izquierda semeyes de Diego Caballero, el so fíu y el so hermanu Alonso, nel centru Jesús ente'l doctores, a la derecha semeyes de Leonor de Cabrera (esposa de Don Diego) y la so hermana doña Mencia (esposa d'Alonso) coles sos fíes. Nel cuerpu principal la tabla central ye La Purificación de la Virxe, a la so derecha Santu Domingo (enriba) y Santiago na batalla de Clavijo (embaxo), a la so esquierda La imposición de la casulla a San Ildefonso (embaxo) y La estigmatización de San Francisco (enriba). Nel áticu La Resurrección y más arriba nel remate El Calvariu.
La tabla principal como yá se comentó correspuende a la Purificación de la Virxe, esta escena rellatada nel evanxeliu de San Lucas, tamién ye conocida como la Presentación de Jesús nel Templu. Según la llei de Moisés tolos xudíos teníen de consagrar a los sos fíos nel templu, pero la parturienta considerábase impura y solo dexábase-y la entrada na Casa de Dios 40 díes dempués del allumamientu, por eso esta festividá celébrase 40 díes dempués del 25 d'avientu, esto ye, el 2 de febreru. La tabla tien unes dimensiones de 330 cm por 240 cm y ta inspirada según dellos autores nun grabáu de Alberto Durero. En primer planu apaez un invalido nel suelu qu'estiende'l so brazu ente que un neñu ufiérta-y una fruta, detrás la Virxe y Simeón col neñu en brazos, una serie de figures femenines envolubren la escena, caúna d'elles ye una alegoría de les distintes virtúes de la Virxe. La figura d'A Caridá tien dos neños nos sos brazos, detrás La Templanza con una jarra, La Xusticia con una balanza, La Fortaleza cola cabeza d'un lleón nun broche, La Prudencia con un espeyu, La Fe con una cruz na mano y La Esperanza qu'inclina la cabeza escontra riba.
Al traviés d'esta capiya aportar a la Sacristía de les Motes, dientro de los sos elementos artísticos, destaca una imaxe de la Virxe de los Dolores asitiada nel bancu del retablu, ye obra realizada por Pedro de Mena de 1670. Nel muriu fronteru atópase'l sepulcru del que fuera arzobispu de Sevilla y cardenal Marcelo Spínola, que ta representáu n'actitú d'oración. Foi esculpíu por Joaquín Bilbao en 1906. Na parte cimera cuelga una sobeyosa pintura de Valdés Lleal, tratar de Los Casamientos de la Virxe y San José, fechada en 1657. Otros cuadros d'interés qu'afaten esta capiya son La Negación de San Pedro y L'Entierru de Cristu, obres franceses anónimes del sieglu XVII, y Jacob bendiciendo a los sos fíos, pintura flamenca tamién del XVII, atribuyida a Pieter van Lint.
L'elementu artísticu más importante d'esti espaciu ye ensin dulda el Cristu de la Clemencia (1603), una escultura de madera policromada por Juan Martínez Montañés, tamién llamáu Cristu de les Motes, pol llugar en qu'antes s'atopaba na catedral, ye una obra cume de la escultura barroca; tratar d'un bellu crucificáu qu'inspira una enorme serenidá. Tien la particularidá de tar xuníu a la cruz con 4 clavos en llugar de los 3 habituales.
A la derecha atópense cuatro sepulcro góticos de gran antigüedá que fueron realizaos alredor del añu 1400, posiblemente nel taller toledanu del escultor Fernán González. Nellos tán soterraos Alvar Pérez de Guzmán, el so padre, la so esposa, Elvira de Ayala y el so fíu.
Cuelguen tamién dos cuadros de gran interés atribuyíos a Lucas Xordán que fueron pintaos alredor de 1700, nel primeru represéntase El treslláu de l'Arca de l'Alianza y nel segundu La Cantarada de la profética María, ye dicir la escena na que la hermana de Moisés canta acompañada d'otres muyeres israelites n'acción de gracies por poder travesar el Mar Coloráu. Na parte cimera ta asitiada una copia del Martiriu de San Andrés, de Juan de Roelas, l'orixinal atopar nel Muséu de Belles Artes de Sevilla.
El principal elementu d'esti altar na pintura central del retablu que foi realizada por Alloño Fernández nel añu 1527. Nesta tabla representa la escena de La Piedá coles figures de Xesucristo, la Virxe María, José de Arimatea, María Madalena, María de Betania y María Salome. Nel bancu del retablu pueden contemplase les semeyes de Mencía de Salazar y el so maríu Alonso Pérez de Medina, donantes de la obra.
Esti altar nun tien de confundir se cola Capiya de la Concepción Grande, que s'atopa tamién na catedral de Sevilla y ta dedicada a la mesma advocación de la Virxe María.
Destaca nesti espaciu la pintura principal del retablu que foi realizada por Luis de Vargas en 1561 y representa una tema alegórica sobre Xesucristo. Nél tán asitiaos diversos personaxes alredor del árbol de Jese que simbolicen la xenealoxía temporal de Jesús, partiendo dende Adán que s'atopa en primer planu. Sobre estos personaxes, nuna nube, atópase la Virxe col so fíu en brazos.
Esta pintura foi conocida popularmente dende bien antiguu como Cuadru de la Gamba. Cúntase que nel sieglu XVI, el maestru Mateo Pérez de Alesio atopar na catedral pintando un San Cristóbal, y almiraba tanto la obra de Luis de Vargas qu'un día díxo-y a ésti: Piu val la tua gamba, che il mio S. Cristoforo, d'esta anécdota provien la denominación popular. Complementar cola semeya del donante, el chantre hispalense Juan de Medina, qu'apaez nel bancu del retablu y que ye una atayante prueba a favor de les altes condiciones de Luis de Vargas como pintor de semeyes.
La capiya ta protexida por una rexa de dómina renacentista terminada nel añu 1562. Foi diseñada por Hernan Ruiz II.
Según la lleenda, antes de la conquista de Sevilla polos cristianos, un ánxel condució al Rei San Fernando al interior de la mezquita principal de la ciudá, onde detrás d'un muriu que se fixo tresparente, pudo ver la imaxe de la Virxe de l'Antigua que permanecía ellí despinta dende escontra sieglos. Pocos díes dempués rindiéronse les fuerces musulmanes y San Fernando entró triunfante na ciudá'l 22 d'avientu de 1248.
La capiya actual ta presidida por un retablu en que'l so centru hai una imaxe pintada al frescu de la Virxe de l'Antigua, realizada según el historiadores nel sieglu XV, sobre un muriu de l'antigua mezquita qu'ocupaba l'espaciu de l'actual catedral. La Virxe sostien al so fíu cola manzorga y cola derecha una rosa, ente que'l Neñu suxeta un páxaru. Sobre la so cabeza dos ánxeles caltienen nel aire una corona que foi realizada en 1929 por cuenta de la coronación canónica de la imaxe y más arriba otru ánxel amuesa la inscripción Ecce Maria venit. El retablu ta realizáu en mármol y les distintes escultures que tien tán tallaes por Pedro Duque y Escuernacabres.
Nel muriu esquierdu allúgase'l bellu sepulcru del cardenal Diego Furtiáu de Mendoza que foi iguáu en Italia por Domenico Fancelli en 1510. Nel muriu derechu la sepultura del Arzobispu Luis de Salcedo y Azcona, obra esculpida por Duque Escuernacabres ente 1738 y 1740. Otru elementu destacáu son les numberoses llámpares de plata del sieglu XVIII qu'afaten la capiya.
Este foi'l llugar escoyíu pol Cardenal Juan de Cervantes pa folgar eternamente. El Cardenal Cervantes nació en Lora del Ríu, (Sevilla), nel añu 1382 y foi obispu de la ciudá mientres 5 años, dende 1449, hasta'l 25 de payares de 1453. Lorenzo Mercadante de Bretaña llabró en 1458 el magníficu sepulcru góticu realizáu n'alabastru blanco que persiste entá na actualidá y estampó la so firma Lorenzo Mercadante de Bretaña entallo esti bultu. Na parte frontera destaca l'escudu d'armes del cardenal sosteníu por ánxeles, enriba la estatua yacente d'un enorme realismu sobre un catafalcu.
Dientro de la capiya esiste tamién un retablu realizáu por Manuel García de Santiago sobre 1750 presidíu por una imaxe de San Hermenegildo tallada por Bartolomé García de Santiago.
L'altar neoclásicu que preside esta capiya foi diseñáu pol arquiteutu Juan Pedro Arnal y construyíu ente 1785 y 1800, la escultura principal que representa a San José ye obra de José Esteve Bonet y les restantes fueron realizaes por Alfonso Giraldo Bergaz.
Nel muriu de la derecha atopa'l sepulcru del Cardenal Manuel Joaquín Tarancón y Morón arzobispu de Sevilla ente 1857 y 1862.
Ente los cuadros qu'afaten los murios puede destacar La Cena del rei Baltasar, obra del pintor flamencu Frans Francken el Mozu.
Tres l'altar, puede contemplase un retablu pictóricu realizáu en 1504 y dedicáu a San Bartolomé. Desconozse quién foi'l so autor, anque un analís detalláu de les sos característiques determinó que'l trabayu ye obra de dos artistes que nun foi posible identificar.
Nel bancu del retablu apaecen distintes escenes de la Pasión de Cristu, Flagelación, Camín del Calvariu, Crucifixón, Descendimiento y la Piedá. Nel primer cuerpu pintures de dellos santos que correspuenden a Santiago'l Mayor, San Blas, San Bartolomé, San Nicolás y San Sebastián. Nel segundu cuerpu dedicáu a María tán representaos San Juan Bautista, Santa Ana, La Virxe col neñu, Santa Foína y San Miguel Arcánxel.
Otru elementu destacable d'esta capiya ye la imaxe pintada sobre tabla del Cristu de Maracaibo, realizada en 1560 y atribuyida a Pedro de Villegas Marmolejo. Modernamente integrar nun retablu realizáu por Joaquín Bilbao en 1919.
Nel muriu derechu ta'l sepulcru del que fuera arzobispu de Sevilla y Cardenal Don Luis de la Lastra y Cuesta, esculpíu por Ricardo Bellver en 1880. La figura del Cardenal atópase de rodíes sofitada sobre un reclinatorio.
Esta capiya foi la primer parte de la catedral que se construyó. Contien el sepulcru del arzobispu Alonso d'Exea que foi soterráu en 1417 y el del Cardenal Joaquín Lluch y Garriga fináu en 1882.
El retablu dedicáu a San Laureano ye d'autor desconocíu, consta de dos cuerpos, na fornica central representar a San Laureano vistíu d'obispu con un cuchiellu na mano que simboliza'l so martiriu, a la so derecha representar al Santu orando y a la izquierda l'apaición del ánxel que lu indicó que partiera de Sevilla. Na parte cimera represéntase'l martiriu de San Laureano flanqueado por ánxeles enmarcaos en columnes salomóniques.
La bóveda de la capiya foi nel so momentu decorada por Lucas Valdés, pero estes pintures perdiéronse. Anguaño cuelguen cinco cuadro de Matías de Arteaga y Alfaro realizaes ente 1700 y 1702 que representen les siguientes escenes: La resurrección d'un mozu en Marsella por intervención de San Laureano, San Laureano en Roma ante'l Papa Virgilio, El sanamientu d'un enfermu en Roma pola intervención de San Laureano, El martiriu de San Laureano, La entrega de la cabeza de San Laureano al cleru de Sevilla.
Nel retablu atopen delles obres del pintor de la escuela sevillana Luis de Vargas que se realizaron a partir de 1555. La escena central correspuende a L'Adoración d'el Pastores, unu de los sos meyores trabayos de clara influencia italiana. Esta representación sirvió de base pa ellaborar una vidrera pola casa Maumejean que ta asitiada na Capiya de San José d'esta catedral. El restu de les pintures correspuenden a L'Anunciación, La Presentación, San Juan, San Lucas, San Mateo, San Marcos y L'Adoración de les Reyes.
Nesti altar atopa una escultura en folla cocío y policromado de la Virxe de la Cinta que ta atribuyida al escultor Lorenzo Mercadante y créese que foi realizada en fecha próxima a 1470. La imaxe tien una llarga cinta en redol a la so cintura, que simboliza consuelu, remediu y protección.
L'orixe d'esta advocación mariana ye bien antiguu. Según la lleenda publicada en 1714 por Frai Felipe de Santiago, un zapateru de nombre Juan Antonio invocó a la virxe por tener un intensu dolor na banda. Poco dempués atopó una cinta nel suelu, y al cinxí-yla el dolor sumió darréu.
N'el so interior asítiase un retablu realizáu por Bernardo Simón de Pineda con escultures d'autor desconocíu que representen a San Isidoro, San Leandro, San Francisco y San Diego de Alcalá. La rexa esterior foi realizada n'Amberes en 1660.
Contien una composición escultórica realizada en piedra policromada na que se representa a la Virxe col Neñu. A los sos pies un ánxel arrodillado n'actitú d'almiración. Créese que'l conxuntu foi realizáu por Lorenzo Mercadante de Bretaña alredor de 1455.
Nesti altar cuelga'l bellísimo cuadru L'Ánxel de Guardar, pintáu por Murillo alredor de 1655.
El so elementu principal ye'l cuadru La Virxe del Consuelo realizáu en redol a 1720 pol pintor de la escuela sevillana Alonso Miguel de Tovar.
Recibe esti nome popularmente por una imaxe del Neñu Jesús que foi tallada sobre 1650, probablemente por un discípulu de Martínez Montañés.
Destaca una arrogante portada barroca en piedra tallada obra de Matías de Figueroa y Diego de Castillejo que foi realizada en 1773. Nel interior asítiase un retablu obra de Manuel de Escobar iguáu en 1730 con talles de Pedro Duque y Escuernacabres. La figura principal del mesmu ye San Leandro flanqueado per San Antonio Abá y San Fulgencio. Na parte cimera vese la talla de Santu Domingu de Guzmán.
Nesti altar atopa un retablu barrocu nel que ta asitiada una representación escultórica de La Piedá. La Virxe tien la advocación de La nuesa Señora de la Alcobilla y ye la que da nome al altar. Créese qu'esti grupu escultóricu foi realizáu en Alemaña en redol al añu 1500, y pertenecía primitivamente a la capiya privada de la familia de los Pinelos. Darréu foi restauráu gracies a la intermediación del canónigu José Torres Padilla y finalmente asitióse nel sitiu qu'agora ocupa. La iconografía tien dellos detalles peculiares que se repitiríen enforma n'otres representaciones posteriores. La Virxe cueye solamente unu de los brazos de Xesucristo, que la so cabeza cai con violencia.
En 1566 el pintor Pedro de Villegas recibió l'encargu de realizar el retablu d'esta capiya que foi costeado pol capellán de la catedral Diego de Bolaños el cual apaez representáu nel bancu del mesmu al pie de los sos familiares.
L'espaciu central ta dedicáu a una pintura de La Visitación, ye dicir representa la visita de la Virxe María embarazada de Jesús a la so prima Santa Isabel que taba de la mesma embarazada de San Juan Bautista. Ta flanqueado poles imaxes de San Blas, El bautismu de Cristu, Santiago y San Sebastián. Esti conxuntu amuésennos les clares influencies manieristes y flamenques qu'esisten na obra de Villegas.
Nel bancu puede contemplase un relieve de San Jerónimo fecháu en 1566 que se considera una de les meyores obres del escultor Jerónimo Hernández.
Nesta capiya atopa un retablu nel que ta asitiada una importante pintura realizada por Juan de Roelas, tratar d'una representación de La Piedá, que foi pintada alredor de 1609. El nome de la capiya procede del apellíu de los sos primitivos patrones, el Marqueses de Tablantes, anque tamién la conoz por Capiya de La nuesa Señora de les Congoxes.
Ye la Capiya Bautismal de la catedral, nel centru asítiase una magnífica pila bautismal renacentista del sieglu XVI realizada en mármol blanco. Al fondu enmarcáu por una moldura tallada de Bernardo Simón de Pineda, atópase'l cuadru La Visión de San Antonio. Esta obra de grandes proporciones data de 1656 y ye una de les creaciones cume de Murillo. Na parte inferior del cuadru, San Antonio metanes la clarixa colos brazos estendíos dirixe la so mirada a la parte cimera del llenzu onde se representa al Neñu Jesús nel centru d'una intensa lluz y arrodiáu per nubes y numberosos ánxeles.
Esti cuadru sufrió diversos avatares a lo llargo de la hestoria, en 1810 tuvo a puntu de ser robáu pol mariscal Soult del exércitu de Napoleón, el cabildru de la catedral consiguió faelo arrenunciar apurriéndo-y a cambéu La Nacencia de la Virxe tamién de Murillo qu'anguaño s'atopa nel Muséu del Louvre. El 4 de payares de 1874, unos desconocíos tullieron la obra p'apoderase de la figura de San Antonio, afortunadamente un anticuariu de Nueva York facer col fragmentu y devolver a la catedral Sevillana. Tres un procesu de restauración, volvió esponese nel añu 1875. Na parte cimera del retablu ta asitiada otra obra de Murillo, El bautismu de Cristu que foi realizáu en 1668. Tamién s'atopen nesta capiya ente otros los siguientes cuadros: La Imposición del paliu a San Isidoro de Lucas Valdés, cuatro pintures que componen un ciclu sobre la creación del pintor Simón de Vos, La Creación del Mundu, La creación de los animales, La separación de la lluz de les tiniebles y La separación de les agües de la tierra.
Debe'l so nome a Baltasar del Ríu, que foi canónigu de la catedral y mientres unu de los sos viaxes a Roma consiguió que'l papa Llión X nomára-y obispu de la modesta diócesis de Scalas nel Reinu de Nápoles.
En 1517 el cabildru sevillanu venció-y una capiya llibre de patronatu por que pudiera construyir el so mausoléu, que foi termináu mientres la so vida como se contempla entá na actualidá. En 1540 nel so testamentu especificó'l so deséu de ser soterráu ellí, desgraciadamente finó pocu dempués en Roma'l 1 de xineru de 1541 y la tumba quedó vacida pa siempres.
Detrás del sepulcru allúgase un retablu de mármol nel que se representa la venida del Espíritu Santu enmarcada por dos columnes corinties. Nel bancu diverses escenes tallaes, el milagru de la multiplicación de los panes y los pexes, l'obispu n'actitú d'oración y el so escudu d'armes. El conxuntu foi realizáu alredor de 1539 y atribúyese al taller del escultor italianu Gagini de Bissone. Otra obra importante caltenida nesta capiya ye'l relieve de la Virxe de la Granada que ta atribuyida a Andrea della Robbia (sieglu XV), nél represéntase a la Virxe col neñu acompañada per San Sebastián, San Francisco, Santa Casilda y Santu Domingo. Ente los llenzos, destaca L'Adoración d'el Pastores, única obra roblada pol so autor, el pintor Francisco Antolínez.
Lo primeru que llama l'atención d'esta capiya ye un cuadru de grandes dimensiones pintáu por Juan de Roelas en 1609 nel que se representa a Santiago combatiendo contra'l musulmanes na Batalla de Clavijo, onde según la tradición el so sofitu foi fundamental por que les tropes cristianes llograren la victoria. El llenzu atópase enmarcáu nun retablu realizáu por Bernardo Simón de Pineda en 1663. Na parte cimera del mesmu asítiase una pintura dedicada al martiriu de San Bartolomé, obra de Juan de Valdés Lleal fechada en 1663.
Tamién s'atopa'l sepulcru góticu esculpíu en alabastru en 1401 del arzobispu Gonzalo de Mena. Sobre'l sepulcru un preciosu relieve realizáu en folla vidrao de la virxe col neñu que se conoz como La Virxe del Coxín, por atopase'l neñu sofitáu sobre un coxín, ye una obra del florentín Andrea della Robbia del sieglu XV.
Destaca nel retablu'l cuadru de 1657 de Francisco Herrera'l Mozu, L'apoteosis de San Francisco y nel remate la pintura de Valdés Lleal de 1661 que representa La imposición de la casulla a San Ildefonso.
Destaca'l retablu de Jerónimo Franco fecháu en 1622 nel que s'atopa una pintura de la Virxe de Belén realizada por Alonso Cano en 1631.
L'altar de l'Asunción o de la Concepción, ta presidida por un retablu dotáu por Juan Cristóbal de Poblar nel sieglu XVI y onde figura un relieve cola tema principal de L'Asunción de la Virxe, d'autor anónimu. Nel bancu del mesmu esisten semeyes a cada llau, unu de Don Juan Cristóbal de Poblar col so fíu y l'otru de la so esposa cola so fía. Nel guardapolvo del retablu figuren pequenes pintures del Bautismu de Jesús, Santa Catalina, Ánxeles Músicos, Alegoríes de les Virtúes y El Padre Eternu, toes d'Alonso Vázquez.
Esta capiya tamién llamada de les Virxes, foi la see d'una confrería dedicada a socorrer a les doncelles carentes de recursos económicos pa casase. Foi fundada por Micer García de Gibraleon en 1535.
Ta allumada por una vidrera obra de Arnao de Vergara realizada en 1543, que representa nel so parte cimeru L'Asunción de la Virxe y na parte inferior La Virxe de la Misericordia protexendo a les doncelles, una iconografía similar a la de la Virxe de los Amoriantes cola que nun se debe confundir.
Dientro de la capiya destaca un retablu realizáu por José Rivera en 1771, na fornica central del mesmu representa La Anunciación de la Virxe, flanqueada por pintures de San Bartolomé, San Pedro, Tomás l'Apóstol Santu Tomás y Santiago'l Menor. Nel áticu del retablu retrátase una representación del Calvariu flanqueada por San Ambrosio y San Agustín. Na parte esterior una rexa de gran calidá fechada en 1579 protexe la entrada.
L'elementu principal d'esta capiya funeraria ye'l retablu central que contien interesantes pintures del artista d'orixe holandés, vecín de Sevilla dende 1539, Hernando de Esturmio.
Tratar d'un conxuntu de 9 tables dispuestes de la siguiente forma: Nel bancu Santo Catalina con Santa Bárbara, San Sebastián con San Juan Bautista y San Antonio y Santes Xusta y Rufina. No fondero d'esta última tabla, ente otros detalles, puede trate La Giralda tal como yera antes de la so última reforma.
Nel primer cuerpu La misa de San Gregorio flanqueada por San Marcos y San Lucas.
Nel segundu cuerpu La Resurrección de Cristu nel centru y a los sos llaos San Juan y San Mateo.
Esta capiya perteneció primitivamente a los caballeros aragoneses qu'acompañaron al Rei San Fernando na conquista de Sevilla. Dende principios del sieglu XVI dotar el mercader xenovés residente en Sevilla Francisco Pinelo, sirviendo d'enterramientu a la so familia.
Esta capiya tien dos altares. El principal, d'estilu barrocu, fecháu a finales del sieglu XVII, tien una esc
