Les Ruines de la Catedral de San Pablo (, chinu: 大三巴牌坊, pinyin: Dàsānbā Páifāng) tán asitiaes en Macáu y nun pertenecen a una Catedral sinón a l'antigua Ilesia Madre de Dios, que se terminó de construyir en 1640 y foi destruyida por una quema en 1835 calteniéndose namá la so fachada. El complexu entiende amás de la Ilesia Madre de Dios, el Colexu de San Pablo y la Fortaleza del Monte, toes construcciones xesuites que, nel so conxuntu, identifíquense como la "Acrópolis de Macáu". Tou lo que queda de la más grande y bella de les ilesies de Macáu ye la pimpana fachada de granitu y l'escalera de 68 pasos, y nada del Colexu. En 2005, esti complexu foi amestáu a la Llista de Monumentos históricos del Centru Históricu de Macáu, siendo asina consideráu Patrimoniu Mundial de la Humanidá pola UNESCO y el máximu símbolu de la cultura occidental cristiana en Macáu.
Les Ruines de San Pablo fueron escoyíes en 2009 como una de les Siete Maravíes d'Orixe Portugués nel Mundu y, según el "Atles mundial de l'arquiteutura barroca" (una publicación de UNESCO de 2001), la fachada de la ilesia y la Ilesia de San José, son un exemplu d'arquiteutura barroca en China.
Anguaño, la fachada de les Ruines de San Pablo funciona simbólicamente como un altar de la ciudá.
La Ilesia Madre de Dios, tamién llamada comúnmente Ilesia de San Pablo, foi construyida en 1565 n'anexu al Colexu Xesuita de San Pablo, que foi la primer universidá occidental nel Alloñáu Oriente.La ilesia, con esceición de la so fachada, foi construyida en madera y, d'alcuerdu a los rexistros, taba decorada y amoblada con un gran gustu.
Mientres la dinastía Ming, misioneros como Matteo Ricci o Adam Schall estudiaron chinu nesta casa antes de sirvir na corte imperial de Pequín como xeógrafos y matemáticos. Nel so interior, la ilesia yera de madera, y foi decorada con brillantez al empar qu'amoblada con gustu. La fachada, de piedra tallada, foi construyida por artesanos cristianos que s'abelugaren en Macáu en siendo espulsaos de Xapón, anque'l xesuita italianu Carlo Spinola encargar de la dirección del proyectu.
En 1595, una quema causó daños a la ilesia y al colexu. El colexu foi rápido reconstruyíu, pero la ilesia remató'l so arreglu recién en 1602. Dempués de les reparacoines, la ilesia convertir nuna grandiosa basílica. Pa esi entós, yera la mayor ilesia católica del Alloñáu Oriente y yera llamada'l "Vaticanu d'Oriente". Una inscripción en llatín a la izquierda de la base de la fachada confirma la fecha de la reconstrucción: "Añu 1602, Macáu dedica a la Santísima Vírgen María". En 1603 volvió entrar en serviciu. Los xesuites fueron obligaos a abandonala en 1762, cuando fueron espulsaos poles autoridaes portugueses mientres la supresión de la Compañía de Xesús y empezó a utilizase como cuartel militar.
En 1835, una violenta quema qu'empezó nes cocines del colexu y estendióse rápido destruyó casi por completu l'edificiu y l'ilesia, dexando de pies tan solo los restos qu'entá pueden contemplase anguaño: la grandiosa y elegante fachada de granitu y les escaleres. La ilesia nunca foi reconstruyida.
Na parte posterior de les ruines que quedaron construyir en 1995 un muséu d'arte sacro nel que pueden apreciase pintures, escultures y oxetos llitúrxicos. Al llau, una cripta alluga los restos de los mártires xaponeses y vietnamites.
La fachada y l'escalera fueron concluyíes en 1640. La impresionante fachada de granitu fíxose a mano mientres munchos años polos xaponeses cristianos exiliados y artistes locales, so la dirección del xesuita italianu Carlo Spinola. Tien 27 metros d'altor por 23,5 d'anchu y 2,7 d'espesura. Paecía a puntu de venise embaxo pero foi encontiada con aceru.
Llevantar en cuatro niveles con columnes y ta cubierta con talles y escultures qu'ilustren los oríxenes de la ilesia católica en Asia. Hai estatues de Xesucristo (coles ferramientes que s'utilizaron pa clavalo na cruz), la Virxe María y de los santos, símbolos del Xardín del Edén y la Crucifixón, amás de talles de los ánxeles y el diañu, un dragón chinu, el crisantemu xaponés, un veleru portugués ya inscripciones escrites en calteres chinos p'alvertir a la xente. El pisu cimeru ye un dintel triangular so una cruz, y nel centru del mesmu hai un palombu de cobre arrodiada pol sol, la lluna y les estrelles. Los dos llantes medianes reflexen l'esfuerzu lleváu a cabu polos misioneros.
La fachada foi construyida sol conceutu clásicu de l'ascensión divina, polo cual estrémase en cinco niveles horizontales remataes por un frontón triangular. Cada nivel de la fachada representa un estáu particular de los creyentes nesi camín escontra'l Paraísu, que ye l'estáu final d'esi llargu camín cristianu y el llugar onde van los homes que, aguantando a les tentaciones del Diañu, consiguieren completar el trayectu y algamar la santidá. Por eso, el quintu y últimu nivel simboliza la Trinidá que vive nel Paraísu.
