El Real Alcázar de Sevilla ye un palaciu fortificáu compuestu per zones construyíes en distintes etapes históriques. Anque'l palaciu orixinal edificar na Alta Edá Media, caltiénense delles muertes d'arte islámicu y, de la etapa posterior a la conquista castellana, un espaciu palaciegu mudéxar y otru d'estilu góticu. En reformes posteriores añediéronse elementos renacentistes, manieristes y barrocus.
Ye la residencia de los miembros de la Familia Real Española cuando visiten Sevilla. Esto fai que sía'l palaciu real n'usu más antiguu de Europa. La Unesco declarar Patrimoniu de la Humanidá, al pie de la catedral de Sevilla y al Arquivu d'Indies, nel añu 1987.
En 2016 recibió 1.621.355 visitantes, unes cifres bien similares a les de la catedral de Sevilla, convirtiéndolo nel sestu monumentu más visitáu d'España.
Esta parcela tuvo ocupada dende'l sieglu VIII a.C. Atopáronse restos d'un edificiu romanu del sieglu I, del cual nun se conoz con certidume la so función. Esti inmueble del sieglu I estender dende'l patiu de Banderes hasta l'interior del actual Alcázar. Sobre'l so ruines edificóse una ilesia paleocristiana, identificada por dalgunos como la basílica de San Vicente, que foi unu de los trés templos principales de la ciudá mientres la dómina visigoda. D'esti primitivu templu atopáronse dellos restos nel patiu de Banderes. Dellos capiteles y fustes d'esti templu aprovechar pal palaciu de Pedru I. La llábana del obispu Honorato, que probablemente s'atopaba nesta ilesia, atopar na actualidá na catedral.
Nel 914 los omeyes construyeron una alcazaba con una muralla cuadrangular xuntada a l'antigua muralla romana de la urbe. L'únicu accesu conocíu a esta alcazaba yera per una puerta que s'atopaba onde anguaño s'atopa casar númberu 16 del patiu de Banderes. Esta entrada consistía nun arcu del que se caltien la jamba norte. Nel interior había delles dependencies simples adosaes a los murios, como almacenes, caballerizas y cuarteles.
Tres la perda de control cordobés sobre Isbilya, creóse una aristocracia abbadí na ciudá. Esta realizó una refecha actividá constructiva. A mediaos del sieglu XI, la alcazaba ampliar escontra'l sur, doblando la so superficie. Creóse una nueva entrada con un castillete de control, del cual caltiense una doble puerta de ferradura na cai Joaquín Romero Murube. Nel interior asitiáronse una serie de pequenos edificios y probablemente hubo un edificiu principal, palaciegu, onde anguaño ta'l palaciu Góticu. Na segunda metá del sieglu XI'l rei Al-Mutamid amplió la fortaleza escontra l'oeste y construyéronse dellos edificios palaciegos. Este foi'l primitivu Alcázar de la Bendición (Al-Mubarak). De los dos alcazabas y del Alcázar d'A el-Mutamid solamente queden delles muertes nes muralles.
Nel sieglu XII los almohades reformaron por completu tou esti espaciu. Crearon un sistema de muralles que xunía l'Alcázar con otres fortificaciones hasta'l calce del Guadalquivir. L'Alcázar llegaba hasta la torre de Abd el Aziz, asitiada na actual avenida de la Constitución. Nel interior construyeron una decena d'edificios nuevos y más grandes. Les muralles del Alcázar pasaron, amás, a ser parte d'unes nueves y reformaes fortificaciones pa la defensa de la ciudá. Estes obres defensives remataron a empiezos del sieglu XIII cola construcción de la torre del Oru.
Fernando III nun realizó nenguna actuación nel alcázar. La corte cristiana vivió mientres décades nos antiguos espacios almohades. Ente 1252 y 1260 Alfonsu X aprovechó l'espaciu del edificiu principal pa construyir el palaciu Góticu. Los demás edificios del Alcázar almohade fueron reformaos pal so posterior usu. Nel sieglu XIV el rei Pedru I baltó tres edificio palatinos almohades pa construyir el palaciu Mudéxar, que s'adosó al palaciu Góticu alfonsí. La construcción empezó en 1356 y, según les inscripciones del propiu Alcázar, remató en 1364.
En 1366 empezó una guerra civil qu'enfrentó a Pedru I col so hermanascu Enrique II. Esta terminó cola muerte de don Pedro en 1369, polo que nun paez que pudiera vivir nél por enforma tiempu.
A lo llargo de la hestoria, l'Alcázar foi l'escenariu de diversos acontecimientos rellacionaos cola Corona española. Ente 1363 y 1365 foi visitáu polos diplomáticos de la Corte de Granada Ibn Jaldún, filósofu, y Ibn al-Jatib, cronista y poeta, pa roblar un tratáu de paz col rei don Pedro. En 1367 el príncipe de Gales unvió a los diplomáticos ingleses Neil Loring, Richard Punchardoun y Thomas Balastre a esti Alcázar p'atopase con don Pedro y cobrar unos pagos.
En 1477 los Reyes Católicos llegaron a Sevilla, utilizando la cortil como aposentu, y un añu dempués, el 14 de xunu de 1478, nació nel palaciu'l so segundu fíu, el príncipe Juan. Conozse qu'esti partu real foi asistíu por una partera sevillana conocida como "la Ferradera" y que cuntó cola presencia, como testigos designaos pol rei Fernando, de Garci Téllez, Alonso Melgarejo, Fernando de Abrejo y Juan de Pineda, según marcaben les normes castellanes, pa estenar la menor dulda de que'l fíu yera de la reina. En 1526 celebrar nel Alcázar la boda de Carlos I cola so prima Isabel de Portugal.
En 1823, por cuenta de la intervención militar de los Cien Mil Fíos de San Luis, la familia real, con Fernando VII a la cabeza, moró en Sevilla mientres dos meses, nos que l'Alcázar sirvió de residencia real. Coincidiendo con esta estancia real, el 17 d'abril de 1823 nació na ciudá, l'infante Enrique de Borbón y Borbón-Dos Sicilias, fíu del infante Francisco de Paula de Borbón y Luisa Carlota de Borbón-Dos Sicilias, y al que'l rei Fernando VII concediólu, dellos díes dempués de la so nacencia, el títulu de duque de Sevilla.
Por decretu de 22 d'abril de 1931, el Gobiernu de la II República española, a propuesta del so ministru de Facienda, Indalecio Prieto, dexó l'Alcázar y los sos xardinos al conceyu de Sevilla. L'últimu acontecimientu rellacionáu cola monarquía foi'l 18 de marzu de 1995, en que se celebró la xinta y recepción por cuenta de la boda de la infanta Elena, fía del rei Juan Carlos I, con Jaime de Marichalar.
Na muralla esterior atópase la puerta del Llión. Ente'l dintel d'esta puerta y so un matacán estendíase una pintura d'un lleón, de la que se desconoz el so orixe, anque yá apaez nos dibuxos realizaos por Richard Ford en 1832. Esta pintura foi restaurada por Joaquín Domínguez Bécquer, en 1876. En 1892 la pintura foi sustituyida por un mural d'azulexos diseñáu por Manuel Tortosa y Fernández, col asesoramientu históricu de José Gestoso. L'azulexu foi realizáu na fábrica de Mensaque. y representa tamién un lleón, d'estilu góticu, qu'apaez sosteniendo un crucifixu cola garra derecha y con una bandera so la so garra esquierda. Sobre'l pechu hai una filacteria na que se llee en llatín Ad utrumque, que significa "tanto".
La denominación de puerta del Llión probablemente date del sieglu XIX. Históricamente esta puerta fuera conocida como de la Montería. Según Ortiz de Zúñiga (sieglu XVII) llamóse asina porque yera por onde salía'l rei colos sos monteros pa dir de caza. Esta hipótesis tien base, una y bones el padre de Pedru I, Alfonsu XI, yera tan aficionáu a la caza qu'escribió un llibru sobre montería. Según José Gestoso, el nome yera porque la puerta taba decorada con relieves d'una cacería. Nel llau esquierdu del arcu aprecien los relieves de dos medallones polibulados bien foliaos. N'unu d'ellos aprecia daqué similar a un animal cuadrúpedu.
Pasada la puerta aportar al patiu del Llión. Al fondu de dichu patiu hai un llenzu de muralla almohade con tres pórtico. Esta muralla paez ser reforzada darréu. Amás, los arcos fueron d'herradura pero na dómina cristiana fueron tresformaos n'arcos de mediu puntu. Tres esti llenzu de muralla atopa'l patiu de la Montería.
A la sala de Xusticia apuértase s'apuerta pol patiu del Llión. Ye d'estilu mudéxar y foi construyida nel reináu d'Alfonsu XI. Ye una sala de planta cuadrada y una bóveda de artesonado (qubba). Nella hai un escudu de la Orde de la Banda, creada por Alfonsu XI en redol a 1340. La sala sería realizada ente 1340 y 1350. Sicasí, anque la sala foi fechada nel reináu d'Alfonsu XI gracies, ente otros detalles, a esti escudu, l'escudu d'esa orde tamién apaez n'otros llugares del palaciu decoraos nel reináu del so fíu, Pedru I. Guarda semeyanza cola sala de Comares de la Alhambra. Nos sieglos XVI y XVII yera conocida como sala de los Conseyos. Lo más probable ye que fuera una sala almohade usada p'axuntar un conseyu (maswar) y que fora reformada con arte mudéxar polos cristianos, que siguieron usándola pal mesmu fin. Probabemente, esta fora a sala onde taba'l tribunal presidíu por Pedru I, anque esisten otres hipótesis sobre'l so posible localización. Nesti tribunal había tres graes de lladriyu con un tronu de piedra, anque esta estructura foi baltada antes de la visita de Felipe II en 1570. Esta actuación disgustó a Felipe II, que yera un gran almirador del rei don Pedro y que foi'l primeru n'indicar que tenía de llamáse-y "el Xusticieru".
Pola sala de Xusticia aportar al patiu del Yelsu, que foi edificáu a finales del sieglu XII. Nel llau sur hai unes columnes califales que sostenienen unos arcos con decoración (sebka) de yelsu. Esta decoración cubre una portalada. Na portalada hai una entrada de dos arcos de ferradura con una columna nel centru. Sobre dintel d'esa entrada hai dos ventanes. Na paré opuesta hai una salida tapiada con tres arco de ferradura d'estilu califal cordobés. Al igual que n'otros llugares del Alcázar, nesti patiu realizáronse delles reformes a lo llargo de la so hestoria. Tol muriu onde s'atopaba la arquería de sebka atopóse tapáu. Foi afayáu por Francisco María Tubino a finales del sieglu XIX. El marqués de Vega-Inclán, entós conservador del Alcázar, encargó en 1912 la so recuperación y restauración al arquiteutu José Gómez Millán.
Ye'l patiu principal y ta presidíu pela puerta del palaciu de Pedru I. Nes parés hai arcos de mediu puntu que fueron tapiaos nel sieglu XV. A la derecha atopábense les estancies de la Casa de Contratación.
Los Reis Católicos aprobaron la creación, en 1503, de la Casa de Contratación d'Indies. Este foi un organismu institucional encargáu de regular les relaciones col continente americanu. Realizaba llabores de remisión y recepción de mercancíes, actuaciones de calter técnicu científicu y actividaes xudiciales.
La Casa de Contratación tomó dende los edificios occidentales del patiu de la Montería hasta la plaza de la Contratación, onde tenía la so fachada principal. En 1717 esti organismu treslladar a Cádiz. Esta institución sumió en 1793.
Dende'l patiu de la Montería aportar al cuartu del Almirante, onde destaquen los siguientes cuadros: La inauguración de la Esposición Iberoamericana de 1929, que preside la estancia, obra del pintor Alfonso Grosso; Les acabadures de san Fernando, de Virgilio Mattoni; Tomar de Loxa por Fernando'l Católicu, obra de Eusebio Valldeperas; y les semeyes de Fernando VII y María Cristina de Nápoles de Carlos Blanco, fechaos nel primer terciu del sieglu XIX.
De siguío, tópase la denominada sala d'Audiencies, tresformada en capiya nel sieglu XVI. Ta cubierta con una rica cubrición de tracería del sieglu XVI con adornos xeométricos. La capiya tien una grada de piedra adosada al muriu que percuerre'l perímetru de la sala, y presidiendo la estancia atopa un retablu con forma de trípticu. Nel centru atopa la Virxe de los Navegantes. Hai dos santos en dos talos llaos; san Sebastián y Santiago, patrón d'España, nun llau, y san Telmo y san Juan Evanxelista nel otru. Tratar d'una obra de Alloño Fernández, ellaborada ente 1531 y 1536.
Tratar d'un patiu rectangular ajardinado. Ta estremáu en cuatro por sebes de mirto y nel interior de los cuadrantes hai sebes de bonetero, árboles de Xúpiter, palmeres, buganvillas y xazminos.
Foi un patiu almohade reformáu cuando Alfonsu X realizó les sos obres gótiques nel Alcázar. Tamién se fixo una reforma manierista nel sieglu XVI. El patiu foi un espaciu estremáu en cuatro por dos corredores perpendiculares con bóvedes de crucería.
El terremotu de Lisboa de 1755 fundió o baltó les diverses partes d'esta zona. Na segunda metá del sieglu XVIII realizaron delles obres nel patiu del Cruceru y nel palaciu Góticu. La fachada del palaciu Góticu que daba al patiu del Cruceru foi reformada por completu n'estilu barrocu. Tamién se remocicaron les otres fachaes del patiu. Soterróse tol xardín pa poner el so suelu al nivel del suelu de los salones. Se tapiaron los llaterales d'el corredores del patiu y estos quedaron como cámares soterrañes. La galería central de la dómina alfonsí, con bóvedes de crucería, tien un banzáu. A esta galería central, conocida como baños de María Padilla, puede aportase dende los xardinos.
Foi construyíu xuntu al palaciu Góticu d'Alfonsu X. Pedru I, sobremanera en Tordesillas y Sevilla, emplegó la epigrafía árabe pa eponderar les sos virtúes. Esto debe a que, a partir del sieglu XIV, los monarques castellanos dexen de copiar los enclinos europeos pa inspirase nos modelos andalusíes. Esto fixo qu'esti palaciu de Pedru I allugara diverses escritures n'árabe eponderando la so figura.
La madera emplegada nos artesonados (aljarfes), les puertes con lacerías y los marcos de les ventanes suel ser de pinu. Estes lacerías son doraes o policromadas.
Tien una primer planta que nun s'estiende por tola planta baxa, sinón solo por delles estancies.
La portada principal atopar nel patiu de la Montería. Na parte cimera hai un gran bistechu de madera, sosteníu por mocárabes doraos. Embaxo hai un mural d'azulexos con una inscripción n'árabe que fala del añu en que se concluyó l'edificiu. Esti mural ta bordiáu por una inscripción en calteres góticos que diz: "el bien alto et bien noble et bien poderosu et bien conqueridor don Pedro pola gracia de Dios rei de Castiella et de Llión, mandó fazer estos alcázares et estos palacios et estes portaes que foi fecho na era de mill et quatrocientos y dos años".
La puerta d'entrada ye rectangular, con dintel adovelado decoráu con finu alaurique. A entrambos llaos hai dos talos arcos lobulaos decoraos con sebka y posaos en columnes de mármol. Na banda cimera hai ventanes, geminadas en dos talos llaterales y tripartita n'espaciu central, con columnes de mármol sosteniendo los sos arcos lobulaos.
La portada da accesu a un zaguán, del que sale un pasiellu que lleva al patiu de les Muñeques. Créese qu'esta zona del palaciu taba destinada a la reina, siendo este un patiu domésticu. Foi sometíu a una reforma ente 1847 y 1855. En felicidá reforma añedióse una cornisa con mocárabes y un entresuelo neomudéjar ente la planta baxa y la primer planta. Esta reforma foi dirixida por Juan Manuel Caballero y José Gutiérrez. Los diez columnes de mármol actual fueron realizaes pol marmolista José Barradas naquella reforma.
El nome "de les Muñeques" ye antiguu. En 1637 l'historiador Rodrigo Caru especuló que podría llamase asina porque ende yera onde se criaba a los neños o porque ye un patiu bien pequenu. Na actualidá créese que puede debese a unes cares de neñes o muñeques qu'hai al empiezu de los arcos.
Aportar pola galería norte del patiu de les Muñeques. Recibe esti nome por Juan de Trastámara, fíu de los Reis Católicos, nacíu nel Alcázar en 1478. Na cubrición hai heráldica de los Reis Católicos. El cuartu ta estremáu con arcos de yelsu en tres dependencies. Según les cróniques de la dómina, foi nesta sala onde la Reina Isabel dio a lluz al Príncipe Juan, el so malogrado herederu.
Tratar d'un patiu rectangular de 21x15 metros arredoláu por cuatro galeríes; dos de siete y dos de cinco arco. Nel centru hai un banzáu con grandes arriates fundíos un metro a entrambos llaos. Los llaterales d'estos arriates tán decoraos con arcos de mediu puntu enxareyaos. Los arcos lobulaos tán decoraos con sebka y relieves en yelsu. Ente 1580 y 1584 tou esto foi soterráu y asitióse una solería de mármol, pa la que se traxeron artesanos de Macael, Espera y Acán. Los arriates y el banzáu fueron afayaos nunos estudios arqueolóxicos en 2002.
En redol a la planta baxa había delles estancies que yeren accesibles pa los invitaos, ente que na planta cimera solamente había habitaciones privaes. La planta cimera d'esti patiu foi reformada ente 1540 y 1572. D'esta dómina son los arcos de mediu puntu sofitaos en columnes de mármol con capiteles xónicos ellaboraes en Xénova por Antonio María Aprile da Carona y Bernardino da Bissone. Les columnes de la planta baxa fueron sustituyíes ente 1560 y 1569 por otres llabraes na mesma ciudá italiana por Francisco y Juan Lugano y Francisco da Carona.
L'alcoba Real, que tamién foi llamada cuartu de los Reis Moros, tien el so accesu dende'l patiu de les Doncelles. L'interior ta estremáu en dos sales, que se comuniquen por una entrada con tres arco de ferradura. La primer sala a la que s'apuerta dende'l patiu, conocida como sala de los Pasos Perdíos, tien un artesonado del reináu de los Reis Católicos.
Los sos murios cunten con frisos de yeserías y ta cubierta por un artesonado del sieglu XV. Les puertes que dan al patiu tán decoraes con lacerías, ente les que destaquen figures de seis brazo con forma circular. Los dos ventanes d'esta estancia tán decoraes con estrelles y ruedes d'ocho brazo.
Dende'l patiu de les Doncelles se acccede tamién al salón del Techu de Carlos V. Tien puertes de madera con lacerías mudéxares. Nel centru de los portones hai figures xeométriques d'ocho brazo en forma de ruedes. Los dos postigos d'esti salón tán decoraes con estrelles de cuatro, seis y ocho puntes.
Créese que pudo ser una capiya, pola inscripción sobre'l Corpus Christi qu'hai na puerta. De ser asina, l'alcoba Real, que s'atopa al llau, pudo ser un presbiteriu. De toes formes, cabo la posibilidá de que la inscripción relixosa de la puerta fuera a cencielles por deséu de Pedru I.
Recibe esi nome pol so artesonado, realizáu ente 1541 y 1543. Esti artesonado cunta con 75 casetones octogonales. Ye atribuyíu a Sebastián de Segovia.
Les puertes de la entrada dende'l patiu de les Doncelles son del sieglu XIV. Son de madera con lacerías xeométriques decoraes con motivos vexetales. Nes partes centrales de los portones hai figures d'ocho y doce brazo con forma de ruedes. Tienen un trazáu de lefe nos marxes. Indiquen la fecha de terminación del palaciu Mudéxar; 1364. Na parte esterior tienen inscripciones n'árabe allabando al señor del palaciu y, na parte alta del llau interior, hai filacterias con calteres góticos en llatín col salmu 54 y l'empiezu del Evanxeliu de san Juan.
El salón d'Embaxadores el llugar más suntuosu del palaciu. Equí taba'l salón Al-Turayya o de les Pléyades del Alcázar Al-Mubarak o de la Bendición d'A el-Motamid. El salón actual correspuende a la construcción de Pedru I. Tien planta cuadrada (qubba) y ta cubiertu por una cúpula semiesférica dorada. Esti tipu de cúpula respuende a un modelu que ye llamáu "media naranxa". La cúpula foi realizada por Diego Ruiz en 1427. Debaxo de la cúpula hai un arrocabe góticu con semeyes de monarques. Esti frisu de madera ye medieval, pero les semeyes fueron sustituyíos nuna reforma que tuvo llugar ente 1599 y 1600. Son 56 tables pintaes por Diego de Esquivel n'orde cronolóxicu, dende Chindasvinto hasta Felipe III. Pedru I asitiar na metá sur del panal.
Nelles, los reis, identificaos pol so nome, apaecen en posición sedente y coronaos; na mano derecha porten una espada y na esquierda un globu terráqueo; nun nivel inferior ta'l so escudu d'armes y, más embaxo, el so períodu de reináu. Percima de la serie disponse un frisu corríu col escudu d'armes de Castiella y Llión.
Los murios, al igual que n'otres estancies del palaciu, tán decoraos con azulexos y yeserías. Na parte cimera del salón hai balcones de madera construyíos a finales del sieglu XVI.
En dos llaterales hai entraes con dos columnes de mármol que sostienen triples arcos de ferradura.
Al pie de esti salón hai dos estancies, una al norte y otra al sur, nes qu'hai distribuyíes 26 plaques de yelsu retayaes y perfilaes a buril por que les figures representaes destaquen sobre'l fondu de ataurique. En salar norte miden 50 centímetros aprosimao, y son daqué más grandes en salar sur. En dambes sales les plaques de yelsu representen reis, príncipes, caballeros, dames, torneos y animales fantásticos. Estes escenes pueden tar inspiraes nel Llibru de la montería, escritu por Alfonsu XI, y na Crónica troyana. Esa crónica foi encargada por Alfonsu XI y realizada pol escribán y miniaturista Nicolás González. González terminar n'avientu de 1350, cuando Alfonsu XI yá fuera asocedíu por Pedru I.
Aportar a él al traviés d'una entrada nel salón d'Embaxadores. Esa entrada ye conocida como l'arcu de los Pavones, por tener decoración d'aves. Tratar d'un salón rectangular con un ajimez que da al xardín del Príncipe.
La primer planta del palaciu Mudéxar foi realizada nel sieglu XIV por Pedru I, anque foi reformada polos Reis Católicos y nel sieglu XIX.
Ye conocíu como cuartu Real Altu. Hai diverses estancies pal usu de los monarques. Na sala que sirvió de comedor nel sieglu XIX hai un cuadru de Murillo, El milagru de san Francisco Solanu y el toru. Ente estes estancies ta l'oratoriu d'Isabel I, con un retablu d'azulexos realizáu por Niculoso Pisano en 1504.
Alfonsu X gobernó de 1252 a 1284. Nel sieglu XIII góticu foi un estilu arquitectónicu habitual n'España. El rei Alfonso edificó'l so palaciu Góticu xuntu al patiu del Cruceru.
Les primeres noticies d'obres nel periodu del rei Alfonso daten del 22 de marzu de 1254, cuando ordenó que se fixera un conductu pa llevar agua del aguaduchu de los Caños de Carmona al interior del Alcázar.
El palaciu Góticu del Alcázar foi reformáu por Carlos I, anque se caltuvo la estructura gótica de la planta baxa. Los zócalos de les parés tán decoraos con azulexos realizaos por Cristóbal de Augusta ente 1577 y 1578, mientres el reináu de Felipe II.
Probablemente, equí tuvo la capiya de San Clemente, creada en 1271. Na actualidá ta presidida por un retablu de la Virxe de l'Antigua, realizáu nel sieglu XVIII por Diego de Castillejo y que contien una copia anónima de la esistente na catedral de Sevilla.
El Gran Salón, tamién conocíu como sala de les Bóvedes o sala de Fiestes, cuenta con cuatro sargas encargaes por Alfonsu XIII al pintor Gustavo Bacarisas pal pabellón Real de la Esposición Iberoamericana de 1929. Les pintures de les sargas tán rellacionaes col saléu colombín.
Al pie de ella hai una habitación más pequena, conocida como sala Cantarera, que dende 2015 ye emplegada pa esposiciones temporales.
Foi reconstruyíu totalmente nel sieglu XVIII. La fachada d'esti salón ye la fachada sur del patiu del Cruceru.
Ta decoráu con seis tapices de la conquista de Túnez por Carlos I, realizaos na década de 1730. Nel sieglu XVI realizaron una serie de tapices flamencos nel taller de Willem de Pannemaker sobre la conquista de Túnez por Carlos I con cartones dibuxaos por Jan Cornelisz Vermeyen (que tuviera presente nesi acontecimientu como pintor de la Corte) y Pieter Coecke van Aelst. Nel sieglu XVIII Zenón de Somodevilla y Bengoechea, marqués del Ancón, entamó la realización de nuevos tapices pa evitar la gastadura producida pol usu continuu de los tapices flamencos del palaciu madrilanu. En 1732 la Real Fábrica de Tapices encargó a Jacobo Vandergoten el Mozu la realización d'estos tapices. Realizó esti trabayu cola supervisión de Andrea Procaccini y del so discípulu Domenico Maria Sani. Fueron realizaos con calcos de Jaime Alemán, que foi supervisáu por Procaccini. De los 10 tapices producíos na década de 1730 seis atopar nesta sala del Alcázar de Sevilla y los otros cuatro tán en Madrid. Los que s'atopen nel Alcázar de Sevilla son: El mapa, Toma de La Goleta, Toma de Túnez, L'exércitu acampa en Rada y Reembarque de La Goleta.
Los xardinos constitúin un elementu fundamental del Alcázar Son los más antiguos de la ciudá y dende la so creación sufrieron grandes alteraciones que tresformaron el so trazáu primitivu. Na Baxa Edá Media configurara un Alcázar con edificios de distintes dómines, pequenos patios ajardinados y grandes güertes. Fueron reformaos nel sieglu XVI y a empiezos del sieglu XVII, calteniendo como heriedu musulmán el conceutu de xardinos compartimentados ensin nenguna vinculación ente ellos, al igual que lo habitual de les fontes baxes, los azulexos y les naranxales.
Saliendo de los salones del palaciu Góticu aportar al conocíu como xardín de la China. Los arriates tán dixebraos con sebes de mirto. Nellos hai llantaos un falsu pomelu. Esti xardín dixebrar de la zona del estanque de Mercuriu nel sieglu XVI, mientres el reináu de Felipe II.
L'estanque de Mercuriu ye probable que se construyera nel periodu árabe como elementu d'almacenamientu y regulación pal suministru d'agua de tola alcazaba.
Nel centru d'esti estanque hai una estatua de bronce de 1576 del dios griegu Mercuriu, diseñada por Diego de Pesquera y fundida por Bartolomé Morel. De los mesmos autores son la baranda qu'arrodia l'estanque, les figures de lleones sosteniendo escudos qu'hai nos sos ángulos y les 18 boles con remates piramidales qu'arrodien l'estanque.
Detrás del estanque de Mercuriu llevanta un muriu de 160 metros de llongura qu'avanza en dirección noroeste-sureste polos xardinos y que compartimenta la zona verde en dos árees estremaes: a un llau los xardinos primitivos y pol otru, l'antigua zona de güertes que foi convertida tamién en xardinos a finales del sieglu XIX, nos qu'abonden les naranxales y llimonales.
L'orixe d'esta construcción atopar nun antiguu llenzu de muralla almohade del sieglu XII, que sirvía como defensa militar y del hinchentes del ríu Tagarete. En 1612, l'arquiteutu Vermondo Resta tresformó la muralla na actual Galería de Grutescos decorada nuna de les cares de la muralla. La ornamentación consistió básicamente nel revestimiento de los murios con filaes de piedres distintes, l'enfoscáu y la pintura ente les piedres, con imitaciones de mármoles y frescos realizaos por Diego Esquivel d'escenes mitolóxiques clásiques. Los tresformamientos llegaron hasta'l sieglu XIX, cuando esta zona adquirió l'aspeutu que presenta anguaño. Esta muralla cunta tamién con una galería cimera visitable dende tener una arrogante visión.
Baxando unes escaleres, xuntu al estanque de Mercuriu, atópase'l xardín de la Danza. Esti xardín foi realizáu na década de 1570. Por un pasaxe puede aportase a los baños de María Padilla, que son unos pasaxes abovedaos del sieglu XII.
El nome ye por cuenta de que en el sieglu XVI había dos estatues nos dos columnes qu'hai na entrada que representaben un sátiru y una ninfa baillando. Estes estatues fueron fotografiaes per últimu vegada por Jean Laurent nel sieglu XIX, pero na actualidá atópense sumíes.
Nel centru hai una fonte baxa del sieglu XVI.
Tratar d'un patiu manierista ajardinado. Nel llau sur hai una galería con arcos de mediu puntu y detalles grutescos nes columnes que foi realizada por Vermondo Resta en 1606.
Na primer planta del llau opuestu hai una galería con arcos de mediu puntu y columnes de mármol dóricu realizada por Lorenzo d'Uviéu na segunda metá del sieglu XVI. Equí hubo un llaberintu, pero suprimióse y asitióse un suelu nuevu en 1599. A partir d'esti momentu dexó de llamase xardín del Llaberintu y pasó a conocese como "de Troya".
Nel centru hai una fonte con una taza de mármol. La fonte foi asitiada ente 1675 y 1759.
Ta comunicáu col xardín de Troya por un arcu de mediu puntu y tamién por una escalinata con una estancia del palaciu de Pedru I. Tien cuatro arriates con diversa vexetación. Hai una columna de mármol con una inscripción n'homenaxe a Al-Motamid.
Nel centru hai un pequenu estanque rectangular. Tán los restos d'un pequenu covarón construyíu a finales del sieglu XVI y que güei alluga un bustu de Carlos I.
Xuntu al xardín de les Flores atopa'l xardín del Príncipe. El so nome vien porque puede aportase a él dende'l cuartu del Príncipe, onde nació'l príncipe Juan nel sieglu XV. La fachada del fondu ye obra de Lorenzo d'Uviéu nel sieglu XVI. Nella hai una planta baxa con una galería con columnes de mármol que sostienen arcos de mediu puntu. Enriba hai una primer planta con ventanes y, sobre esta, una segunda planta con otra filera de columnes y arcos de mediu puntu. Tratar d'arquiteutura manierista.
El xardín ta estremáu en cuatro por sebes y tien una fonte nel so centru.
Facer en 1526, por cuenta de la boda de Carlos I ya Isabel de Portugal. Ampliar nel sieglu XVII en dirección a l'antigua güerta de l'Alcoba, pasando a tener la so llende na galería del Grutesco del Vermondo Resta. Nel sieglu XVIII fixéronse equí con sebes de boxes los escudos heráldicos españoles. Na actualidá ta estructorado n'ocho cuadrantes delimitados con sebes de mirto y bonetero. Nel centru hai una fonte de mármol del sieglu XVIII con una estatua de bronce de Neptuno. Nel muriu hai un órganu hidráulicu del sieglu XVII.
El pabellón de Carlos V foi construyíu ente 1543 y 1546 por Juan Fernández. Ye d'estilu mudéxar. Tien planta cuadrada. Nel interior hai una bóveda semiesférica. Tolos sos murios, tantu interiores como esteriores, según los sos bancos, tán cubiertos d'azulexos del sieglu XVI realizaos por Juan Polido y el so padre Diego Polido. L'esterior ta arrodiáu de cuatro galeríes porticadas con arcos de mediu puntu sofitaos sobre columnes de mármol.
Diego Martín de Orejuela construyó dos cenadores nel sieglu XVII. Estos fueron el cenador Ochavado, sumíu na actualidá, y el cenador del Llión, que se caltien. El cenador del Llión construyir ente 1644 y 1645. Hai una estancia de planta cuadrada a la que s'apuerta por un arcu de mediu puntu. Nos trés lladrales restantes hai ventanes ensertes en ornacinas. Esta estancia ta cubierta por una cúpula con azulexos nel esterior. En frente hai una fonte con un lleón, de procedencia desconocida.
Esta zona atópase dientro de los murios del Alcázar dende l'ampliación almohade del sieglu XII que se fixo en dirección a l'actual cai San Fernando. Hasta'l sieglu XX esta zona siguiera siendo un espaciu agrariu, d'orixe medieval, conocíu como güerta de l'Alcoba. L'espaciu actual, qu'asonsaña l'estilu de los xardinos ingleses, ye d'una reforma de 1927.
Dende'l xardín de la China puede aportase al xardín del Marqués de la Vega-Inclán. La entrada escontra'l xardín de la China ye la puerta de Marchena, del sieglu XV, treslladada a esti llugar en 1913 pol entós conservador del Alcázar, el marqués de la Vega-Inclán. Esta portada gótica foi adquirida por Alfonsu XIII nuna puya de bienes de la Casa de Osuna y provenía d'un palaciu abandonáu de los duques d'Arcos na localidá de Marchena.
Tou esti xardín crear a empiezos del sieglu XX. Foi l'antigua güerta del Retiru, que s'estendía hasta'l cercanu paséu de Catalina de Ribera. Na actualidá ye un xardín de cais paraleles y perpendiculares decoráu con diverses especies vexetales y fontes.
Foi realizáu ente 1956 y 1958 pol entós conservador, Joaquín Romero Murube. Tien dos grandes estanques y recrea tipológicamente el xardín sevillanu, síntesis d'influencies islámiques, renacentistes y romántiques.
Nel patiu de Banderes esiste una entrada al Alcázar. La portada tien l'escudu real. Esta zona del palaciu ye frutu d'una construcción de Felipe III reformada por Felipe V. Al entrar aportar a un antepar rectangular con columnes, conocíu como l'Apeaderu. La planta cimera d'esta sala foi un almacén d'armes.
Joaquín Domínguez Bécquer vivió mientres años nuna casa del patiu de Banderes. Tenía'l so taller de pintura nel Apeaderu. Trabayó como restaurador nel Alcázar y foi pintor de cámara de la Casa Real.
En 1851 Alfred Dehodencq pintó Un baille de xitanos nos xardinos del Alcázar, delantre del pabellón de Carlos V, que s'atopa nel Muséu Thyssen de Málaga. En 1868 Raimundo Madrazo pintó El pabellón de Carlos V nel Alcázar de Sevilla. Esti cuadru atopar nel Muséu del Prado de Madrid. En 1872 Manuel Wssel de Guimbarda pintó la obra Escena costumbrista nel Alcázar de Sevilla, que ta nel Muséu Thyssen de Málaga. En redol a 1880 Emilio Sánchez Perrier pintu'l so cuadru Xardinos del Alcázar de Sevilla.
Joaquín Sorolla pintó diversos cuadros nos xardinos del Alcázar. En 1908 pintó'l cuadru Palaciu de Carlos V, Alcázar de Sevilla (que s'atopa nuna colección particular). En 1910 pintu El banzáu, Antiguu xardín del Alcázar de Sevilla, Rincón de grutesco del Alcázar de Sevilla, y Patiu del rei don Pedro, que s'atopen nel Muséu Sorolla de Madrid, y Xardinos del Alcázar que s'atopa nel Centro Getty de Los Ánxeles.
Gustavo Bacarisas pintó un cuadru del xardín de Troya a empiezos del sieglu XX. Tamién pintó dellos cuadros nos xardinos del Alcázar Manuel García Rodríguez. Ente 1920 y 1925 Manuel García pintó Xardinos del Alcázar, Sevilla (onde apaez la puerta de Marchena), que se caltien nel Muséu Thyssen de Málaga.
L'Alcázar foi escenariu de les siguientes películes y series:
