Muséu del Louvre

El Muséu del Louvre ye'l muséu nacional de Francia consagráu al arte anterior al impresionismu, tantu belles artes como arqueoloxía y artes decoratives. Ye unu de los más importantes del mundu. Ta allugáu en París (Francia), nel antiguu palaciu real del Louvre, y anguaño promueve dos subsedes, en Lens (Francia) y en Abu Dabi (Emiratos Árabes Xuníos).

Les sos estenses colecciones son la resultancia d'un doble esforcio históricu. Al coleicionismu desenvueltu pola monarquía francesa a lo llargo de dellos sieglos, sumóse l'esfuerzu de los homes de la Ilustración, el llabor desamortizadora de la Revolución francesa, les victories militares mientres les guerres napoléonicas, y les campañes arqueolóxiques y compres impulsaes mientres tol sieglu XIX. L'apertura del Louvre en 1793 significó, dientro de la hestoria de los museos, el trespasu de les colecciones privaes de les clases dirixentes (monarquía, aristocracia y Ilesia) a galeríes de propiedá pública para esfrute del conxuntu de la sociedá. Por ello'l Louvre constituyó'l precedente de tolos grandes museos nacionales, y de fechu foi'l modelu pa munchos d'ellos. Ye'l muséu d'arte más visitáu del mundu, bien famosu poles sos obres maestres, especialmente La Gioconda de Leonardo da Vinci.

Hestoria del edificiu

Artículu principal: Palaciu del Louvre

L'edificiu qu'alluga'l muséu dende la so fundación ye'l vieyu castiellu del Louvre, depués reconvertíu en palaciu real. El so orixe remontar al sieglu XII, más esactamente ente 1190 y 1202, y foi enguapecíu con ampliaciones Arquiteutura de la Renacencia renacentistes y otres más tardíes. Nesti edificiu atropó'l rei Carlos V les sos colecciones artístiques. Los posteriores monarques Francisco I y Enrique II entamaron reformes pa faer d'él una verdadera residencia real renacentista.

Foi la reina Catalina de Médicis la qu'esbozó'l proyectu que fixo del Louvre el gran palaciu que ye anguaño, llabores que siguió Enrique IV dempués de les guerres de relixón. Nes sos meyores arquitectónicu y decorativu intervinieron múltiples artistes a lo llargo de dellos sieglos, dende Claude Perrault y el pintores Simon Vouet y Charles -y Brun nel XVII hasta Delacroix y Georges Braque, quien pintaron dalgunos de los sos techos.

La construcción del Palaciu de Versalles, entainada sol reináu de Lluis XIV, fixo qu'el Louvre quedara sacupáu pola familia real a finales del sieglu XVII, y pollo instaláronse nél, yá nel sieglu XVIII, l'Academia Francesa y dempués les restantes academies. Ellí celebráronse esposiciones añales de la Real Academia de Pintura y Escultura.

Tres la Revolución francesa qu'implicó l'abolición de la monarquía, el Palaciu del Louvre foi destináu (por decretu de mayu de 1791) a funciones artístiques y científiques, concentrándose nél al añu siguiente les colecciones de la corona. Parte del Louvre abrir por primer vegada al públicu como muséu'l 8 de payares de 1793. Ésta yera una solución lóxica, habida cuenta de que taba ocupáu poles academies y porque, yá en 1778, ellaborárase'l proyectu d'utilizar la so Gran Galería como pinacoteca. Lo novedoso de la midida foi que se nacionalizaban bienes de propiedá real, y que l'accesu yera llibre pos nun se llindaba al públicu cultu nin se regulaba por aciu visites alcordaes, como sí asocedía nos Uffizi y nel Muséu del Prado mientres los sos primeros años.

L'edificiu del Louvre tuvo xuníu al palaciu de les Tullerías (Palaciu de les Teyeres) formando un solu conxuntu hasta 1870, cuando esti postreru foi destruyíu nos fechos de la Comuña de París. Les ayalgues artístiques de les Tullerías perder na quema del palaciu, que les sos ruines fueron baltaes; de magar, el Louvre apodera'l gran parque abiertu en dichu solar.

L'enorme muséu, que les sos sales y pasiellos marquen un percorríu de dellos kilómetros, foi sometíu a una ambiciosa modernización na década de 1980, que'l so elementu más visible foi la pirámide de cristal. Foi diseñada pol arquiteutu Ieoh Ming Pei ya inaugurada en 1989 pa centralizar l'accesu de los visitantes, que baxen por ella a un recibidor soterrañu pol que s'apuerta a les diverses sales del muséu.

A pesar de tal modernización, dellos sectores del Louvre siguíen ocupaos por organismos públicos, y namá en fecha recién se desallugaron y afixeron como sales d'esposición. En marzu de 2004 anuncióse l'apertura d'una nueva sala dedicada al arte del islam: pa'l so diseñu convocó un concursu internacional en 2005 ya inauguróse en 2008, con una inversión de 50 millones d'euros. Sicasí, l'esplegue de les colecciones islámiques prosiguió con una ampliación mayor, soterraña, inaugurada en 2012 y que se corona por una singular cubierta en forma de alfombra voladora. Estes sales cuntaron col patrociniu de países y magnates islámicos, deseosos de favorecer l'espardimientu de la so cultura n'Europa.

Gracies al curiosu de les sos riques colecciones y al turismu que flúi añalmente por París, el Louvre caltener ente los museos más visitaos del mundu; a lo llargo del añu 2009 recibió 8,5 millones de visites.

Hestoria del muséu

Vieyu réxime

Nel novenu volume de la Enciclopedia (1765) de Diderot figura lo que puede considerase un proyectu museolóxicu pal Louvre onde se propón un usu racional de los diversos espacios: la planta baxa pa les escultures, la Galerie du bord de l'eau (Galería al pie del ríu) o Grande Galerie (Gran Galería) p'allugar les pintures; la nala norte (ensin construyir nesi momentu) p'asitiar los planos de les fortaleces del reinu; y otros espacios pa la colección de medayes y monedes. Tamién incluyía la propuesta de concentrar les academies d'artes nel edificiu del muséu, con habitaciones p'allugar a los estudiantes.

En 1774, el Conde de Billarderie d'Angiviller ye nomáu Director d'Edificios del reinu y empecipia realmente la investigación y planeación del Muséu na Gran Galería del Louvre, qu'a lo postrero sería inauguráu tres la cayida del "vieyu réxime", en 1793. D'Angiviller retomó la política d'alquisiciones escaecida dende'l reináu de Lluis XIV y buscó enllenar los buecos que tenía la colección pa dar una idea más completa de les diverses escueles de pintura representaes nella.

En 1784, el pintor Hubert Robert ye nomáu Conservador del futuru muséu, empezáu'l treslláu d'obres propiedad del reinu dende los palacios de Versalles y de Luxemburgu y creando gran espectación ente la población de París por tener accesu a les obres.

Col entamu de la Revolución en xunetu de 1789, d'Angiviller nun pudo ver concretáu'l so proyectu pero reconózse-y como'l primera gran impulsor d'esta cortil cultural que mientres la década de 1780 xeneró testos como'l del Abá Thierry quien nel so Etat actuel de Paris (Estáu actual de París) apuraba a completar esti gran "monumentu, tan ardientemente deseyáu polos amantes de les artes" y que fadría que la capital francesa llograra la supremacía en temes d'arte percima de Roma.

Periodu post-revolucionariu

El 27 de xunetu de 1793 ye creáu por decretu'l Muséum Central deas Arts, y el 10 d'agostu del mesmu añu inaugúrase, simbólicamente, la Grande Galerie du Louvre, yá que se tuvo que cerrar darréu pa realizar arreglos, reabriendo les sos puertes el 18 de payares. De los 10 díes que duraba la selmana mientres esti periodu post-revolucionariu (decade), el públicu solo podía visitar l'espaciu 3 díes: 5 yeren esclusivos pa los copistas y dos más pa la llimpieza.

El 26 d'abril de 1794, la galería vuelve cerrar pa trabayos de caltenimientu, reabriendo parcialmente al públicu hasta'l 7 d'abril de 1799 y totalmente hasta'l 14 de xunetu de 1801.

El Muséu Napoleón

En 1803, cuando Napoleón Bonaparte yera inda consul, la cortil camudó'l so nome por Muséu Napoleón. Anque yá esistía dende antes una política d'apoderase obres d'arte d'otros países mientres les campañes militares dende'l periodu de la Primer República y la Convención Nacional, el nome del que sería'l primer emperador de Francia venceyar de manera importante con esta práctica.

Otres aportaciones de Napoleón I al Louvre fueron la finalización del emblemáticu o Patiu Cuadráu o "Cour Carré" y el incio del proyectu largamente entamáu de xuntar el Louvre coles Tullerías

Colecciones

El Muséu del Louvre reflexa'l papel protagonista de Francia como potencia económica y cultural de Europa, y recueye los meyores frutos de l'actividá coleicionista y de mecenalgu promovida poles sos clases dirixentes a lo llargo de dellos sieglos. Gracies al poder de la Dinastía Borbón y de Napoleón Bonaparte, a campañes arqueolóxiques y a posteriores alquisiciones, cuenta anguaño con distintes colecciones d'obres d'arte provenientes de civilizaciones, cultures y dómines variaes. Contien alredor de 445 000 pieces, de les que 35 000 tán espuestes.

A pesar de les múltiples ampliaciones y reformes, el Louvre caltién almacenáu un gran porcentaxe de les sos colecciones, lo qu'esplica l'apertura d'una segunda see en Lens, cerca de la frontera con Bélxica. Esta ciudá topábase económicamente ablayada por una crisis industrial, y l'apertura del Musée Louvre-Lens n'avientu de 2012, con unes 600 obres, aseguró-y un estimable fluxu turístico, siquier primeramente: nel so primer añu de funcionamientu, el nuevu centru recibió 900 000 visites. Amás, en Liévin, una población cercana a Lens, ta construyéndose un gran almacén pal Louvre parisín; una vegada inauguráu en 2019 va dar un allugamientu más seguru a miles de pieces qu'en París cuerren ciertu riesgu polos ocasionales llenes del ríu Sena. Esti peligru quedó patente en xunu de 2016, cuando una crecida del Sena obligó a mover miles de pieces dende los suétanos a plantes cimeres.

Asina mesmu, el Louvre aportó a dar el so nome a una segunda delegación, ésta nel estranxeru: el muséu Louvre Abu Dabi en Emiratos Árabes Xuníos. En cuenta de una suma cercana a 1 300 millones de dólares, la institución suscribió un alcuerdu de treinta años de duración, según el cual va apurrir el so nome, obres d'arte y asesoramientu a un muséu de nueva construcción diseñáu por Jean Nouvel. Esti alcuerdu va dexar esibir obres que permanecíen almacenaes, amás de captar fondos pal caltenimientu del edificiu del Louvre y pa la recuperación d'una parte de la so Pabellón de Flora. Asonsaña en cierta manera la fórmula de museo-sucursales instaurada pola Fundación Guggenheim, y foi bien cuestionáu na mesma Francia.

Les colecciones del Louvre provienen de diversos oríxenes:

  • Les colecciones reales. Los monarques franceses amosaron, yá dende'l sieglu XIV, afición por adquirir obres d'arte, teniendo de destacar el llabor de Francisco I, quien protexó a Leonardo da Vinci nos sos últimos años. Con tou, la colección real yera relativamente pequena hasta que Lluis XIV adquirió les colecciones del banqueru Jabach y del cardenal Mazarino. Lluis XV adquirió la colección del príncipe de Carignan, y Lluis XVI, cuadros de les escueles flamenca y holandesa.
  • La revolución francesa significó'l llogru d'obres d'arte pal estáu per diversu caminos: la supresión de les ordes monástiques, la desafectación de les ilesies y l'abandonu de bienes pola nobleza fuxida. Tamién, ente 1794 y 1795, llegaron obres requisadas pol exércitu revolucionariu en Bélxica y Holanda.
  • Les guerres napoleóniques significaron una notable medría de les colecciones del Louvre, rebautizado como Muséu Napoleón, pos los exércitos requisaron obres nos distintos países invadíos. Munches d'estes obres tuvieron que devolvese al cayer el réxime napoleónicu, pero dalgunes bien importantes quedaron nel Louvre, como Les bodes de Caná de Veronés. En 1801 la firma del Concordatu obligó a devolver a les ilesies obres relixoses.
  • Mientres los sieglos XIX y XX, la colección amontar por aciu donaciones de coleccionistes privaos, según por una política d'alquisiciones que se centró especialmente na escuela francesa, que taba representada de manera incompleta d'alcuerdu al gustu de los socesivos reis. Munches obres medievales, del rococó y del romanticismu llegaron poco primero de 1900. El fondu de pintura medieval italiana creció sustancialmente gracies a que Napoleón III mercó la Colección Campana, propiedá del financieru italianu del mesmu apellíu. Parte d'ella tópase depositada nel Petit Palais de Aviñón. Ente les donaciones, caben destacar dos mandaos: el del difuntu coleicionista Louis La Caze, qu'apurrió en 1869 la Betsabé de Rembrandt y El dágaru de José de Ribera, y en 1935 el legáu del barón Edmond de Rothschild (1845-1934), con más de 40 000 grabaos, casi 3000 dibuxos y 500 llibros ilustraos. En fecha recién, el diseñador Yves Saint Laurent mandó una importante semeya de Goya al Louvre.

D'alcuerdu a una ordenación cronolóxica de les colecciones nacionales, el Louvre amuesa obres d'arte anterior a 1848. Casi toles obres del sieglu XIX avanzáu, dende'l realismu (Courbet) hasta l'impresionismu y Toulouse-Lautrec, fueron tresferíes al Muséu de Orsay, y l'arte moderno y contemporaneo esibir nel Centru Pompidou.

Pintura occidental

El Louvre alluga delles de les obres maestres del arte universal, qu'algamaron la categoría de iconu y que son reconocíes instantáneamente en cualquier llugar del planeta. Equí atópase la Gioconda, acasu la pintura más célebre, debida a Leonardo Da Vinci, según la Virxe del Canciller Rolin de Jan van Eyck, La encaxera de Vermeer, la serie de grandes pintures de La Vida de María de Médicis de Rubens, La coronación de Napoleón de Jacques-Louis David y La Llibertá emponiendo al pueblu de Delacroix.

Amás de les citaes obres maestres, podemos atopar nel Louvre munches más obres d'autores bien conocíos. El fondu de pintura francesa ye colosal, cola mayor colección d'obres de Poussin y que toma un panorama dende la Edá Media hasta Ingres y Géricault. Hai que mentar el Semeya de Lluis XIV de Rigaud, Pelegrinación a la isla de Citera y Gilles de Watteau, La gran odalisca de Ingres, La balsa de l'Aguamala de Géricault y La muerte de Sardanápalo de Delacroix.

Sobresal la pintura italiana, con abondosos exemplos dende Cimabue, Giotto, Fra Angelico (La Coronación de la Virxe), Andrea Mantegna y Paolo Uccello (La Batalla de San Romanu) hasta Caravaggio (La muerte de la Virxe), Guido Reni... El repertoriu del Renacimientu ye sobromanera ricu, col conxuntu más pervalible de Leonardo da Vinci (La Gioconda, La Virxe de les Roques, San Juan Bautista...) y delles obres de Rafael Sanzio, Tiziano, Andrea del Sarto...

El fondu de los Países Baxos nun ye demasiáu estensu, anque inclúi exemplos de primer orde dende Jan van Eyck (Virxe del canciller Rolin), Rogier van der Weyden y Hans Memling hasta Rubens y Van Dyck. El repertoriu holandés relluma con Rembrandt (El güe desollado), Frans Hals (La xitana) y Vermeer, cola famosa Encaxera y L'astrónomu. En 2015 el Louvre adquirió por 160 millones d'euros, a medies col Rijksmuseum de Ámsterdam, una pareya de semeyes de Rembrandt: Maerten Soolmans y la so esposa Oopjen Coppit; son los únicos de cuerpu enteru y a tamañu natural que pintó'l maestru. Ente les contaes amueses alemanes, destaca un Autorretratu de Durero, y les sales de pintura española inclúin a Zurbarán, Murillo, José de Ribera (El dágaru), Goya... Tristemente, nengunu de los cuadros que s'asignaben a Velázquez son sos.[']

Amás d'obres d'arte, el Louvre tien una amplia colección de muebles, siendo l'oxetu más espectacular d'esta colección el Bureau du Roi del sieglu XVIII, güei devueltu al Palaciu de Versalles.

Escultura

Non menos relevantes son les colecciones d'escultura, que tomen dende les civilizaciones antigües de Mesopotamia y Exiptu hasta'l neoclásicu (Antonio Canova).

Inclúin obres llexendaries como los xigantescos toros alaos de Mesopotamia, el Códigu de Hammurabi, la Venus de Milo, la Victoria de Samotracia o La escriba sentáu, de la V dinastía d'Exiptu. El Louvre cunta tamién con un fragmentu de frisu del Partenón d'Atenes. La presencia d'estes escultures fora de los sos llugares d'orixe, en munchos casos llograes por espoliu o compres dudoses, provocó tensiones ente'l franceses y los países afectaos, Italia, Grecia y Exiptu ente otros. Con tou, hai que reconocer que l'afayu y unviada de tales obres al Louvre garantizó'l so caltenimientu y espardimientu masivu.

La escultura de la Edá Media tien por principal xoya la Tumba de Philippe Pot, col sarcófagu sosteníu por esmolecedores figures de vestidures negres. Xuntu con un relieve de Donatello, destaquen el Esclavu morrebundu y el Esclavu rebalbu de Miguel Ángel y La ninfa de Fontainebleau, que-y foi encargada a Benvenuto Cellini por Francisco I.

Antigüedaes orientales

El departamentu d'antigüedaes orientales caltién oxetos de la rexón asitiada ente l'actual India y el Mar Mediterraneu. Dende'l Neolíticu, numberoses civilizaciones asocediéronse nesta zona, onde se repara l'apaición d'una alministración política, militar y relixosa. Ye igualmente'l trubiecu de la escritura, que fixo apaición alredor del 3300 a. C. en Uruk, Mesopotamia. El muséu del Louvre dispon de trés colecciones relevantes nesti departamentu, entamaes según los conxuntos xeográficu y cultural:

  • Mesopotamia (Sumeria, Babilonia, Asiria, Anatolia...), col Códigu de Hammurabi como principal xoya.
  • Antiguu Irán.
  • Países de Llevante (mariña siriu-palestina, Chipre).

Artes del islam

Esti departamentu, creáu en seronda de 2003, reagrupa les colecciones provenientes de la área asitiada ente España y la India y daten del orixe de la civilización islámica (622) hasta'l sieglu XIX.

Equí atópense munches xoyes del arte islámico: como'l Píxide d'A el-Mughira, una caxa de marfil del añu 968 ellaborada nel califato de Córdoba; -y Plat au Paon, una importante cerámica otomana, y sobremanera el Baptisteriu de San Luis, una de les más célebres y enigmátiques pieces d'esti arte, creada por Muhammad ibn al-Zayn a empiezos del sieglu XIV. Tamién ye destacable el material de les escavaciones en Susa (Irán), nes que'l muséu participó.

El muséu llueu tuvo que doblar l'espaciu dedicáu al arte islámico p'amosar siquier 3005 obres.

Obres destacaes

Sieglos XIII al XV

  • Madonna con ánxeles, Cimabue (h. 1270).
  • San Francisco de Garráis recibe los estigmes, Giotto (h. 1290–1300).
  • Semeya de Xuan II el Bonu, anónimu (h. 1350). Adquiríu por Lluis XV, parte de les colecciones reales.
  • Virxe del canciller Rolin, Jan van Eyck (h. 1435). Tomada na Revolución francesa (1796).
  • Semeya de Carlos VII, Jean Fouquet (1445–1448). Mercáu en 1838.
  • Il condottiere, Antonello da Messina (1475). Mercáu en 1865.
  • La batalla de San Romanu, Paolo Uccello (1456).
  • San Sebastián, de Andrea Mantegna (1480).
  • La nave de los llocos, el Bosco (1490–1500).
  • Autorretratu, Alberto Durero (1493). Mercáu en 1922.

Renacimientu

Ficheru:Venus ufierta dones a una nueva-Semeyes|Venus ufierta dones a una nueva.

  • La Virxe de les Roques, Leonardo da Vinci (1483–1486).
  • La Gioconda, Leonardo da Vinci (1503–1506), adquirida por Francisco I en 1519.
  • La Virxe, el Neñu Jesús y santa Ana, Leonardo da Vinci (1508).
  • La bella xardinera, Rafael Sanzio (1508). Perteneció a les colecciones reales, y foi adquirida por Francisco I.
  • Semeya de Baltasar Castiglione, Rafael (h. 1515), adquiríu por Lluis XIV del patrimoniu del Cardenal Mazarino.
  • Les bodes de Caná, Paolo Veronese (1562–1563). Colgaba a dos metros y mediu del suelu nel monesteriu de San Giorgio Maggiore, Venecia, hasta que foi escaláu poles tropes napoleóniques en 1797.

Sieglu XVII

  • Carlos I d'Inglaterra, sir Anthony van Dyck (1635).
  • Naturaleza muerta, Willem Heda (1637).
  • San José carpinteru, Georges de La Tour (1642), donáu en 1948.
  • El pie varo, José de Ribera (1642), adquiríu en 1869.
  • Los pelegrinos de Emaús, Rembrandt (1648), coyíu mientres la Revolución francesa en 1793.
  • Neñu méndigu, Murillo (h. 1650), mercáu por Louis XVI alredor de 1782.
  • Betsabé nel bañu, Rembrandt (1654), adquiríu en 1869.
  • El güe desollado, Rembrandt (1655), adquiríu en 1857.
  • Exvoto de 1662, Philippe de Champaigne (1662), coyíu mientres la Revolución francesa en 1793.
  • La encaxera, Johannes Vermeer (1669–1670), mercáu en 1870.
  • Et in Arcadia ego, Nicolas Poussin (1637–1638).
  • El tahúr, Georges de La Tour.

Sieglu XVIII

  • Semeya de Lluis XIV, Hyacinthe Rigaud (1701).
  • Embarque pa Citerea, Antoine Watteau (1717).
  • Bodegón con gatu y raya, Jean Siméon Chardin (1728).
  • Xuramentu de los Horacios, Jacques-Louis David (1784).
  • Master Hare, Joshua Reynolds (1788–1789).
  • Semeya de la condesa del Carpio, Francisco de Goya (1794–1795).

Sieglu XIX

  • Bonaparte visitando a los apestaos de Jaffa, Antoine-Jean Gros (1804).
  • La balsa de l'Aguamala, Théodore Géricault (1819).
  • Ponte de Narni, Camille Corot (1826).
  • Muerte d'Isabel I d'Inglaterra, Paul Delaroche (1828).
  • La Llibertá emponiendo al pueblu, Eugène Delacroix (1830).
  • Los dos hermanes, Théodore Chassériau (1843).
  • El bañu turco, Jean Auguste Dominique Ingres (1862).

"Escultures"

  • La escriba sentáu, autor anónimu (2480–2350 a. C.).
  • Códigu de Hammurabi, de Mesopotamia (1760 a. C.).
  • Venus de Milo, autor anónimu.
  • Victoria alada de Samotracia, probablemente Pithókritos de Rodas (h. 190 a. C.).
  • Psique alicada pol besu del amor, Antonio Canova, escultura de 1797.
Vista panorámica del Muséu de Louvre en 2007

Fonte (parcial)

  • Monreal, L., Grandes museos, vol. 2, Planeta, 1975. ISBN 84-320-0460-X (obra completa)

Enllaces esternos

Listed in the following categories:
Post a comment
Tips & Hints
Arrange By:
Michael Campanella
15 November 2014
The world's most famous art museum as absolutely worth visiting when in Paris. If there is a long cue at the glass pyramid try entering from the adjacent shopping center.
Varun Shetty
20 June 2014
You could spend many days here. OR just 90 minutes. Follow my plan and you'll see the highlights and walk past a lot of great stuff. Don't be that guy who looks defeated in the museum - trust me.
Artyom Fedosov
27 July 2016
Iconic place to spend whole day enjoying excellent paintings and beautiful statues. Total near 400.000 items. Meet the legacy of humanity.
Zaki
22 June 2018
We spent the entire day there and we have visited two sections only, it worth the visit, I would consider it as a time machine that will take you back in centuries.Better to accompany interested ppl.
Lufthansa
9 April 2014
The Louvre is the world's most visited museum. Discover the other highlights of Paris with Lufthansa: our travel report for the "City of Love" will take you to the best places to visit in Paris.
Spiros Theocharis
1 January 2017
I've been there twice and I would still like to visit it once more. A place where you can find all different sorts of artistic creation in human history.
Load more comments
foursquare.com
9.0/10
Tamás Berki, nana jikia and 367,390 more people have been here
Map
0.1km from Cour Carrée et Pyramide du Louvre, 75001 Paris, France Get directions
Mon-Thu-Sat-Sun 9:00 AM–6:00 PM
Wed-Fri 9:00 AM–9:45 PM

The Louvre on Foursquare

Muséu del Louvre on Facebook

Hotels nearby

See all hotels See all
Magnificent Studio Heart of Paris

starting $87

Melia Paris Notre-Dame

starting $678

Hotel Les Rives de Notre Dame

starting $606

Hotel Le Notre Dame

starting $299

Hotel Henri IV Rive Gauche

starting $249

Hotel Esmeralda

starting $99

Recommended sights nearby

See all See all
Add to wishlist
I've been here
Visited
Palaciu del Louvre

El Palaciu del Louvre (en francés: Palais du Louvre), na vera derecha

Add to wishlist
I've been here
Visited
Louvre Pyramid

The Louvre Pyramid is a large glass and metal pyramid, surrounded by

Add to wishlist
I've been here
Visited
Mona Lisa | La Gioconda (Mona Lisa | La Joconde)

Mona Lisa | La Gioconda (Mona Lisa | La Joconde) is a tourist

Add to wishlist
I've been here
Visited
Pont des Arts

The Pont des Arts or Passerelle des Arts is a pedestrian bridge in

Add to wishlist
I've been here
Visited
Saint-Germain l'Auxerrois

The Church of Saint-Germain l'Auxerrois is situated at 2, Place du

Add to wishlist
I've been here
Visited
La Pyramide Inversée

La Pyramide Inversée (The Inverted Pyramid) is a skylight constructed

Add to wishlist
I've been here
Visited
Palais-Royal

El Palais-Royal (n'español lliteralmente 'Palaciu Real') ye un

Add to wishlist
I've been here
Visited
Musée des Arts Décoratifs, Paris

Musée des Arts Décoratifs, a museum of the decorative arts and d

Similar tourist attractions

See all See all
Add to wishlist
I've been here
Visited
Palace of Culture (Iaşi)

The Palace of Culture (Romanian: Palatul Culturii) is an edifice

Add to wishlist
I've been here
Visited
Palaciu Pitti

El Palaciu Pitti (n'italianu: Palazzo Pitti) ye un palaciu

Add to wishlist
I've been here
Visited
Palaciu del Louvre

El Palaciu del Louvre (en francés: Palais du Louvre), na vera derecha

Add to wishlist
I've been here
Visited
Manchester Art Gallery

Manchester Art Gallery is a free-to-view municipally-owned public art

Add to wishlist
I've been here
Visited
Imperial War Museum

The Imperial War Museum is a museum in Southwark, South London,

See all similar places