Los Cantiles de Bandiagara, en Malí, ye una quebra xeolóxica d'aprosimao 200 km d'estensión. Alcontrada ente la sabana y la planicie del río Níxer. Foi declaráu Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco nel añu 1989.
Sirvía como abelugu natural pa los dogón, les sos parés serrapatoses de roca ufiertaben proteición y abrigu, por camuflar perfectamente les cases de los dogón. Construyíes d'amiestu de magre, paya y escrementu de bovín, yeren ya inda lo son casi indistinguibles na distancia. Esi mimetismu, nada casual, nuna rexón belicosa, yera ideal. Elevaes al pie de les parés más altes del derribadoriu, estes viviendes solo yeren accesibles al traviés de la esguilada de la roca (dalgunes inda lo son), sobremanera aquelles que sirvíen d'oxetu pa la ocupación inicial. El terrén, equí y ellí espardíu de piedres sueltes, enzancaben la esclavización de los sos miembros por grupos de caballería. Dende lo alto del derribadoriu la vista privilexada señalizaba l'aproximamientu de l'amenaza, cuando inda podía ser evitada, o'l so impautu embrivíu.
Los dogón llegaron a la escarpe escontra'l sieglu XV, el periodu d'espansión del Imperiu de Malí, pero'l llugar taba habitáu por otros pueblos. Hai rexistros d'habitantes nel cantil dende 3000 años a. C. Los telem, que fueron asimilaos polos dogón por influencies recíproques o obligaos a movese, dexaron —amás d'otros— el gran legáu de los covarones. Nelles atopa'l llugar más sagráu pa los dogón, allugando sepulturas nos puntos más verticales del derribadoriu. Fueron alzaes nos puntos más inaccesibles, solo al algame de los más arteros escaladores per mediu de cuerdes feches de la fibra del baobab.
Na zona tien estudiu Miquel Barceló.
